Uw kaptafel heeft een behoorlijk achtergrondverhaal

Van primpen tot gladstrijken tot zhooj-ing, het voelt gewoon goed om een ​​speciale ruimte te hebben om helemaal op te drijven. Vrijwel de beste uitvinding ooit (de tweede alleen voor de cappuccino-machine, mobiele telefoon, laptop, auto... ok, ok, misschien niet de het beste uitvinding ooit, maar het is absoluut daarboven!), worden deze glam-stations vaak 'dressing' genoemd tafels "of" boudoirs ", maar" ijdelheid "is misschien wel de meest populaire term voor deze modieuze spiegel / tafel / stoel opstelling. Dus waar en wanneer is dit idee begonnen? Wat is het verhaal achter dit geliefde meubelstuk?

Overal zichtbaar, van decadente, royalty-centrische films tot kleine appartementen van heinde en verre, ijdelheden - zoals de meeste dingen die worden gebruikt bij het verzorgen - worden vaak gemakkelijk afgedaan. Maar de geschiedenis van de ijdelheid is er een die veranderende schoonheid, design en culturele normen door de eeuwen heen benadrukt en catalogiseert. Dus leun achterover, ontspan en ga lekker zitten. We staan ​​op het punt u mee te nemen op een wandeling door de ijdelheid-geheugenstrook.

Het concept van de moderne ijdelheid roept beelden op van grote spiegels, een tafelblad bezaaid met meer schoonheidsproducten dan je kunt tellen (of ooit nodig hebben), een pluche stoel en het soort ronde gloeilampen dat hoort bij het oude Hollywood aantrekkingskracht. Maar dit is verre van waar het allemaal begon.

De wortel van het woord ijdelheid gaat terug tot de 13e eeuw en het Latijnse grondwoord vanus, wat inactief en zinloos betekent. Pas in de 14e eeuw kreeg het woord ook een narcistische connotatie. (De vanitasbeweging in schilderijen aangepakt op aanvullende interpretaties van dood en stilte. Yikes!) Afzonderlijk, de zin en het concept van een "kaptafel"ontwikkeld in de late 18e eeuw. De twee ideeën - ijdelheid en kaptafel - kwamen later samen, maar alleen in Amerikaans Engels. (In Australië staan ​​deze tabellen bekend als hertoginnen.)

Maar als je gaat allemaal op de terugweg bestaat het concept van een speciale ruimte voor "je gezicht aandoen" al sinds de oude Egyptenaren. Ze bewaarden hun cosmetica in dozen en potten, die ze er vervolgens mee begroeven (wat waarschijnlijk verklaart waarom de cosmetische doos hierboven zo goed bewaard is gebleven); het werd waarschijnlijk bewaard in een donkere tombe zonder veel zuurstof of vocht). De menselijke beschavingen die in hun voetsporen traden, gingen grotendeels door met draagbare toiletartikelen.

Net zo Italië tijdschrift beschrijft, de oude Romeinen droegen gepolijste spiegels en make-up gemaakt van uitwerpselen van dieren - hey, geen pijn geen winst. Chinese aristocraten zouden daarentegen vergulde poederdozen schenken aan hun potentiële geliefden, volgens China dagelijks. En naarmate huizen in de Anglo-Europese samenleving in de 18e eeuw groeiden met speciale slaapkamers en badkamers, de eerste "toilettafels" bleek verschillende te huisvesten cosmetica en accessoires, zoals scheermessen, gebruikt door zowel mannen als vrouwen.

Deze rudimentaire vorm van schoonheidsopslag kreeg een formele wending aan het einde van de 17e eeuw, waar een bloeiende Europese aristocratie de kunst van het voorbereiden naar een hoger niveau tilde. Zoals verkend in een tentoonstelling in 2013 in het Metropolitan Museum of Art, deze ijdelheden - bij de Fransen bekend als een poudreuse (van poudreof poeder) en "lowboys" in Engeland - veroverden Europa stormenderhand.

Hun populariteit kan tot op zekere hoogte worden toegeschreven aan misschien wel de beroemdste ijdelheidskenner van haar tijd - en een trendsetter in de stijl voor de komende eeuwen - Madame de Pompadour (minnares van keizer Lodewijk XIV). Veel van haar weelderige portretten uit het Rococo-tijdperk bevatten niet alleen weelderige jurken, maar ook ingewikkelde meubels. Ze leefde duidelijk haar beste leven. Portretten van François Boucher geef je een duidelijk beeld van de make-upspiegel van Madame. En zijn een van haar kaptafels die op de Met-tentoonstelling van 2013 een bijzondere aandacht kreeg.

In de meer sobere landen van Engeland en de Verenigde Staten waren kaptafels niet zo sierlijk, maar dat betekende niet dat ze saai waren. In plaats daarvan evolueerden ze naar de koloniale, Queen Anne- en Chippendale-stijlen: sommige bloeiden, maar meestal weergegeven in natuurlijke kleuren. Gedurende de 19e eeuw vielen verschillende stijlen in en uit de mode: Gothic, Renaissance en ja, rococostijlen kwamen allemaal terug door hedendaagse bewegingen zoals Arts and Crafts, en later raakte art deco ook de wereld van kaptafels.

Het is in het art-decotijdperk van de vroege jaren 1900 dat het 'moderne' idee van de ijdelheid werd wat we ons nu voorstellen. (Het is misschien ook tijdens deze periode dat de ijdelheid een extra sterk vrouwelijk imago kreeg.) In 1986, The New York Times zalfde het boudoir van Jean Harlow in de film uit 1933 Diner om acht uur als de archetypische glamoureuze ijdelheid, maar het artikel verwoordt ook de ondergang van de Roaring Twenties-esthetiek in Amerika als de Grote Depressie en vervolgens de Tweede Wereldoorlog. Maar terwijl de Amerikaanse economie - met name de gapende rijkdomkloof - in de tweede helft van de 20e eeuw herstelde, kwamen luxe artikelen met opzichtige namen zoals 'ijdelheden' weer in de mode. Wat een opluchting!

Nu zijn ijdelheden en andere ooit niche- of ijle meubelstukken net zo thuis op de massamarkt als in gecureerde museumtentoonstellingen. Maar net als elke andere schoonheidsgerelateerde innovatie omvat hun geschiedenis niet alleen de boog van menselijke kostbaarheden, maar ook menselijke waarden.