Home Tour met kunstenaar en creatief directeur Justin Bauer

In een onopvallend pakhuis in de wijk Boyle Heights in Los Angeles - ingeklemd tussen verlaten fabrieken, autocarrosserieën en medische marihuanaapotheken - kunstenaar en creatief regisseur Justin Bauer staat achter een live-edge houten plaat bar, brandende een citroenschil boven een kringloopwinkel whiskyglas. Achter hem zitten rijen van niet bij elkaar passend glaswerk, gevonden voorwerpen en twee geschilderde portretten die onmogelijk naar buiten hellen alsof ze van de muur zweven. Het is maar één uur in de middag, maar de afwezigheid van daglicht in combinatie met de Blade Runner soundtrack "Tales of the Future" die onheilspellend op de achtergrond speelt, suggereert iets anders. Zijn uitgestrekte 3.500 vierkante meter grote studio is een universum op zich, zorgvuldig ingericht als een museum met artefacten, vintage schatten en geïmproviseerde heiligdommen. Het lijkt erop dat de Magic School Bus is gekrompen en neergedaald op het bewustzijn van de artiest en creatief directeur: welkom bij de

Bauer heeft de afgelopen zes jaar zijn Boyle Heights-studio gebouwd, met behulp van zintuiglijke ervaringen en gemoedstoestand als middel om zijn inrichting te dicteren over bruikbaarheid en functie. 'Mijn doel was om een ​​gebied in te delen om me mentale structuur te geven', zegt hij, 'deze zone hier, die zone daar, maar ook open en uitgestrekt te houden en een gevoel van mogelijkheid op te nemen.'

Voor het ongetrainde oog is niets logisch: er is een badkuip in de keuken, een verwrongen auto-onderdeel uit het auto-ongeluk van een vriend zit vast tegen een muur, een faux-open haard die flikkert in een uitgeholde tv en een gedroogde boomtak die gevaarlijk in het midden van de kamer. Veel heeft Bauer met de hand gebouwd. 'Ik zal altijd een manier vinden om zelf iets te maken. Net als alle andere verlichtingsarmaturen - ik vond een van die geperforeerde droogtrommels in de steeg, ruimde het op en gebruikte het om tot een groot bliklicht. Ik hou van geperforeerde dingen ', zegt hij.

De rest zocht hij uit online en geheime tweedehandswinkels. Het resultaat is een eclectische mix van tijdperken van Palm Springs-poolstoelen uit de jaren 60 tot een massief houten middeleeuws eetgedeelte en vervolgens stapels Marokkaanse tapijten uit de jaren zeventig, gerangschikt op een manier die meer sci-fi aanvoelt dan bohemien. 'Iedereen die het weet, zou het zien Blade Runner verbinding in sommige opzichten - Ik heb altijd van harde industriële hoeken gehouden, vermengd met wat aardse dingen, "zegt Bauer.

Hij beschouwt niet alleen de ruimte, maar die synergie tussen ruimtes en objecten. Bauer verfijnt esthetische elementen zoals een alchemist om gewenste toestanden te bereiken: hoe kan de resonantie van de omgevingsmuziek de verlichting aanvullen, zou het een staat van rust en productiviteit oproepen? Hoe zit het met de nepwijnstokken die rond industriële pijpen zijn gerold, zoals klatergoud van de dollarwinkel, zou dit een feestelijk decor vormen voor een sociale bijeenkomst? Dat komt omdat de Magazijn Acropolis is niet alleen het toevluchtsoord van de kunstenaar, maar ook af en toe een gemeenschappelijke evenementenruimte waar allerlei soorten artiesten kunnen optreden en verzamelen in Bauers buitenaardse ruimteschip. Als zelfbenoemde kluizenaar geniet hij af en toe van een gezelschap dat evenementen organiseert, aldus Bauer: 'Het is leuk om hier twee weken achter elkaar te werken alleen en laat dan gewoon een stel mensen naar me toe komen en rondhangen. 'Op de vraag of hij ooit nerveus wordt omdat zoveel mensen in zijn ruimte zijn en door zijn spullen, hij lijkt onbezorgd, een grapje te maken "maar echt, wie die vergulde cobra wierookbrander uit de badkamer heeft gestolen, weet gewoon dat de cobra's op een dag zullen vinden u."

Tientallen van zowel spraakmakende als opkomende muzikanten, schrijvers en artiesten hebben opgetreden in de Magazijn Acropolis, maar Bauer's oorspronkelijke bedoeling was om een ​​isolement te zoeken; een plek waar hij kon schilderen. 'Het belangrijkste was: waar ga ik schilderen? Werken in een grote ruimte dwingt je om met limieten in het reine te komen, er zijn minder beperkingen ', zegt hij. "Kunstenaars leggen zichzelf veel domme psychologische barrières op, wat deel uitmaakt van het proces, maar dat moet je regelmatig tegenkomen als er meer lucht om je heen is."

Bauer is niet het Willy Wonka-personage dat je zou verwachten als je zijn ruimte binnenloopt; hij co-runt een tijdschrift over karakter genaamd Wildernis, werkt met spraakmakende merken en drinkt La Croix. Hij is in alle opzichten normaal. Zijn abnormale opzet kwam voort uit optimalisatie en persoonlijke vooruitgang. 'Met creatieve oefening en discipline', zegt hij, 'vind ik het belangrijk om in beweging te blijven. Als ik mijn dag kan verdelen door een alledaags ontwerp te doen, dan 20 minuten schrijven, en dan wat absurd wild schilderen, dan houd ik deze stimulatiecyclus. Het is ander werk, maar het verbindt zichzelf, vloeiend zijn. Hetzelfde gebeurt met de ruimte: ik voel me stagneren en realiseer me dan dat ik iets moet bouwen of herschikken en dat geeft me echt een nieuwe impuls. Bovendien is het zo: hoe kan ik dit verbeteren of deze lamp van karton, die ik van de iPad-verpakking heb gekregen, legitimeren. "

Een groot deel van zijn tijd besteedt hij aan het werken aan grootschalige schilderijen, terwijl hij niet naar klantwerk neigde, terwijl hij luisterde naar obscure platen en omgevingsopnames. 'Ik luister naar veel omgevingsdingen', zegt hij, 'het is niet ongebruikelijk om hier binnen te komen en te horen wat klinkt als sciencefictionauto's die flauw naar buiten vliegen. De natuur klinkt ook. Ik luister naar Autechre, Aphex Twin, '90s Bowie (Heathen, Earthling) Nicolas Jaar; deze week veel naar Carla Dal Forno, The Fall, The Cure, Skee Mask, Suicide en Iggy geluisterd. Ik hou ook van Paul Simon. 'Sonische texturen versterkt vanuit elke hoek maken de ervaring van simpelweg in het midden van de kamer staan ​​surrealistisch en filmisch; dit geldt vooral als je merkt dat je per ongeluk onder de gloeiende discobal staat alsof je in een John Hughes-film zit.

Misschien komt het omdat hij hier zoveel tijd heeft doorgebracht, maar de meer excentrieke, theatrale elementen van de ruimte lijken hem bijna alledaags. Het is niet dat hij niet beseft dat het leven in een constant evoluerende kunstinstallatie voor de meesten vreemd lijkt, hij is er op dit moment gewoon aan gewend. Zijn gelijkmatige temperament strekt zich uit tot de luide knallen en kreken van de ruimte. Toen een Amazon-pakket bijvoorbeeld tegen zijn voordeur bonkte, kromp hij niet ineen zoals ik - hij wist al wat het was door het geluid. Hij vertelt verder over de man die hij ooit met een Winchester-geweer uit het dak van het dak achtervolgde: 'Hij was dronken en probeerde door het dakraam naar binnen te komen. Uiteindelijk zei hij dat hij gewoon wilde verkennen ', zegt Bauer lachend.

Gevraagd naar het wonen in de buurt van Boyle Heights, dat symbolisch is geworden voor de spanning van LA's agressieve gentrificatie-inspanningen, erkent Bauer zijn plaats in het culturele discours met een diepe eerbied voor zijn buurt en zijn verlangen om te pleiten voor en niet te interfereren met de al rijke cultuur Daar.

'Ik voel me echt geaccepteerd', zegt hij, 'ik wil niet echt dat er iets verandert, ik zou de cultuur die al bestaat liever verbergen en absorberen. Deze mensen zijn eerlijk, aardig, hardwerkend en verdienen het hoogste respect. Toen ik hoorde dat de huur in de buurt van het Mariachi-plein toenam en Mariachi's wegjoeg, werd ik heel verdrietig. Ik denk persoonlijk dat ontwikkelaars het probleem zijn. Als je een kunstenaar bent, staat je vak centraal, maar het gaat ook vooral om mensen. De gesprekken die je voert binnen cultuur, de relevantie voor de mensheid in het algemeen. Gesprekken met jezelf zijn uiteindelijk cyclisch en daarom niet-evoluerend. 'Hij herhaalt verder:' Boyle Heights is een geweldige plek vol karakter en ik hoop dat het zo blijft. Voor mij gaat het om luisteren en respecteren, niet om de cultuur om me heen te veranderen. "

Naast een plek om te werken, is de ruimte een levend, ademend retrospectief over het leven, de kunst en de vrienden van Bauer. Toen ik hem vroeg wat zijn favoriete stuk was, wees hij eerst op het schilderij van een dame, die zweeft - een geschenk van een vriend. Een buste van Puccini kocht hij voor een dollar omdat het hem herinnert aan zijn verblijf in Italië, en een hamburgerbank die zijn vriend Ethan hem had gegeven. Alles hier bevat betekenis en verhaal.

Sentimentaliteit wordt als leidraad gebruikt. De Magazijn Acropolis vertegenwoordigt een kleine traan in conventie, weg van wat men van een huis zou moeten maken. In plaats van de typische dertiger stadswoning met zijn gemakkelijk te repliceren moderne gevoel voor het midden van de eeuw, niet-bedreigende kleurenschema's en netjes ingelijste posters met zeefdruk, het biedt een radicaal alternatief: doe wat je ook doet willen. Maak een ruimte die u dient, uw volwassen boomfort, uw eigen denkbeeldige utopie. Wat dat betekent, is geheel aan jou.