In gesprek met Mallory Morrison, Featured Artist bij Hunker House

Er is iets met onder water zijn. Het is etherisch. Het is suggestief. Het kan zenuwslopend zijn. Mallory Morrison's fine art onderwaterfotografie is dat alles, en meer.

Bij een groepstentoonstelling stond een vrouw lange tijd voor een van Morrisons foto's. Ze vertelde Morrison dat haar broer was verdronken toen hij acht jaar oud was, en dit was de eerste keer dat ze iemand onder water kon zien zonder overspoeld te worden door angst. 'Ze vertelde me:' Dit is de eerste keer dat ik me helemaal ontspannen voel en dat kan loslaten en ik kan ernaar kijken ',' zegt Morrison.

Een andere vrouw, een rechter, heeft een foto van Morrison's - een van haar donkerste en meest onheilspellende - die in haar kamers hangt. 'Op de foto valt ze in het water, dat is donker, donker, donkerblauw', zegt Morrison. 'Ik denk elke dag de hele dag aan haar, het beslissende lot.'

Elk stuk, zegt Morrison, is bedoeld om die diepere elementen bloot te leggen. 'Het is niet alleen een mooi plaatje', zegt ze. 'Er is een thema en een doel. Hoe [de modellen] gekleed zijn, wat de toon is, de sfeer van de verlichting, de pose is alles om een ​​verhaal te vertellen. Het is een moment in een verhaal met een ellips ervoor en erna. Wie ernaar kijkt, kan zijn eigen verhaal invullen. "

Het werk van Morrison gaat ook over het proces, om iemand - een model, een danser, een gesynchroniseerde zwemmer - samen met haar in het water te brengen om iets te bereiken wat je op het land nooit zou kunnen bereiken.

Kun je me iets vertellen over het stuk van jou dat in Hunker House hangt?

Er is een stuk genaamd "Het pad."

Is het representatief voor uw werk?

Vreemd genoeg is dat stuk specifiek een hoogtepunt van een hele reeks werken. Het beeld zelf is vanuit beide richtingen te zien. Je kunt hem 180 graden draaien. Iemand stijgt - of valt.

Ik stel het voor als vallen, maar het kan zijn wat ik een converteerbare afbeelding noem. Het kan worden herschikt, zodat het iemand is die naar boven zweeft. [Het] concept van dat beeld, en die hele serie, gaat over een reis en het vinden van je weg door een zeer onzekere tijd. Het is een beetje een droom binnen een droom.

Ik probeer te begrijpen en te begrijpen wat ik onder water fotografeer, mensen onder water fotografeer, hoe navigeer ik door dat rijk als een heel nichespecifiek ding dat ik doe? Ik merk dat ik me eenzaam en verward voel en probeer door dat bedrijf te navigeren omdat ik zo specifiek ben en probeer dat de enige focus te zijn voor mijn fotografiebedrijf.

Je maakt er een punt van om dansers te gebruiken in je werk.

Ik was 24 jaar danser. Ik heb voornamelijk ballet gedaan.

Het is een manier voor mij om nog steeds in die rol te zitten en meer aan de kant van de choreografie en aan de kant van de regisseur te zijn. Maar ik kan ook dezelfde taal met hen spreken, en er is een onmiddellijk vertrouwen dat wordt opgebouwd als je zegt: Ik ben ook een danser. Ik kan veel snel communiceren. Ik kan ze laten zien wat ik wil dat ze doen. Er is niet zozeer een sprekende uitleg, maar een toelichtende uitleg. Dat helpt me zeker om te krijgen wat ik wil krijgen.

Water is zo'n bevrijdende omgeving voor een danser. Dansers vechten tegen de zwaartekracht. Als ze bewegen, wordt er met zwaartekracht geduwd en getrokken. Dus om de zwaartekracht te trotseren en een ruimte met een lage zwaartekracht te hebben, is het vrij. Voor mij als danser ben ik geen sterke zwemmer, maar ik kan goed watertrappen en mijn adem inhouden, omdat ik die danservaring heb. Je bent net bevrijd van die zwaartekracht. Je kunt slo-mo verplaatsen in een driedimensionale ruimte. Het opent een heel andere deur naar choreografie.

Is het makkelijk om onderwerpen te vinden?

LA is de perfecte plek voor mij om te zijn. Ik heb toegang tot zwembaden en toegang tot dit soort modellen. Het zijn allemaal acteurs, modellen, dansers. Deze mensen lopen rond in LA omdat we vlak bij de oceaan zijn, omdat we een zwembadstad zijn. Er zijn veel mensen die in hun leven met water zijn opgegroeid.

Ik heb vooral met dansers gewerkt die kunnen zwemmen. Maar de afgelopen jaren ben ik verbonden geraakt met een kleine gesynchroniseerde zwemgroep (Aquateque). Door met hen samen te werken, hebben ze niet alleen danservaring en zwemervaring, ze hebben een heel andere set choreografie. Ik haal uit de lucht, choreografie op het land. Ze hebben al jaren en jaren choreografie onder water. Het is een gezamenlijke ervaring. Als je recht op en neer wilt zijn, ondersteboven in het zwembad, met haar dat er goed uitziet, met een garderobe die er goed uitziet, kunnen ze erachter komen hoe ze daar kunnen komen. We maximaliseren dus de tijd dat we daar zijn.

Ik vond het geweldig om enkele afbeeldingen van jou in actie op je te ontdekken Instagram. Daarvoor vroeg ik me gewoon af, *Hoe heeft ze dat gedaan? *

Er is altijd de vraag hoe.

Lange tijd wilde ik dat mysterie bewaren en dat geheim houden, om de droom levend te houden. Vervolgens plaatste ik een video achter de schermen. Ik was zenuwachtig. Ik dacht dat het op de een of andere manier zou betekenen dat er een beetje magie verloren ging.

Waar werk je nu aan?

Ongeveer een maand geleden schoot ik mijn eerste shoot in [mijn nieuwe studio]. Ik heb een paar dansers om met me te spelen. Ik fotografeerde door gekleurde films [en] vergrootglas.

Ik wilde dit proberen, maar ik had geen toegang. Nu woon ik erin.

Zes maanden geleden verhuisde Morrison naar de Santa Fe Art Colony Illustraties, de laatste kunstkolonie in Los Angeles waar je kunstenaar moet zijn om daar te wonen.

Morrison deelt de 3.000 vierkante meter woon-werkruimte met Liz Bretz en haar oude partner, Brandon Henderson. Samen zijn ze Moon Seven Collective.

Twee grote dakramen zorgen voor een geweldig natuurlijk licht. Ze hebben een cycloramamuur gebouwd, gestript, de keuken opnieuw gemaakt en de ruimte centimeter voor centimeter geverfd, zodat deze gloednieuw is. 'We willen dat mensen zich energetisch heel goed voelen, zodat ze hier willen blijven en dingen willen creëren en geïnspireerd willen worden', zegt Morrison.

Onder de trap is de serre en hun bibliotheek met kunstenaarsboeken. Alle kunst aan de muren is zwart en wit. 'We kozen elk een van onze eigen afbeeldingen om daar ook in te staan', zegt Morrison.

Het orgel is van een eerdere fotoshoot. 'Ik heb er acht jaar mee rondgesjouwd', zegt Morrison. 'Eindelijk heeft het een huis.'