Hoe een buxus te vinden dat niet ruikt naar kattenurine

Groenblijvende buxus (Buxus spp.), Met zijn dichte bladgroei, wordt gekweekt vanwege zijn schoonheid en bruikbaarheid als tuinplant, vooral voor hedging. Sommige soorten, vooral Engels buxus (Buxus sempervirens), die groeien in de planthardheid van het Amerikaanse Department of Agriculture zones 5 of 6 t / m 8 hebben, afhankelijk van de soort, bladeren die een sterke geur afgeven, vooral als de zon schijnt hen. Individuele reukzintuigen verschillen, maar veel mensen denken dat Engelse buxus ruikt naar kattenurine. Andere buxus soorten zijn minder onaangenaam en kunnen in de plaats komen van het Engelse type.

Littleleaf box (Buxus microphylla of Buxus sinica var insularis), die groeit in USDA zones 6 tot en met 9, heeft naar verluidt weinig of geen van de foxy of wilde kattengeur van Engels buxus. Het wordt 3 tot 4 voet lang, met een gelijke spreiding en heeft een compacte, ronde groeiwijze. De cultivar "Green Beauty" (Buxus sinica var. insularis "Green Beauty") staat bekend om zijn glanzende donkergroene bladeren. Een andere variëteit, "Justin Brouwers" (Buxus sinica var. insularis "Justin Brouwers"), die groeit in USDA zones 6 tot en met 8, heeft een even afgeronde vorm en compact formaat op 2 voet lang en breed.

Japanse variëteiten van kleinbladige box bieden de aantrekkingskracht van Japanse buxus zonder de Engelse boxgeur. Een grotere variëteit, geschikt voor hogere heggen, is "Wintergreen" (Buxus sinica var japonica "Wintergreen"), die groeit in USDA zones 5 tot en met 8. Net als andere kleine bladeren, heeft het een ronde vorm, maar wordt het 4 voet lang en breed of soms groter. Het groeit ook iets sneller dan de Engelse doos. De iets slankere "Jim Stauffer" (Buxus sinica var. japonica "Jim Stauffer") wordt 4 voet lang, maar spreidt zich slechts 3 voet uit. Net als "Wintergreen, is het winterhard in USDA zones 5 tot en met 8.

In veel opzichten hebben de kleine, niet-geurige buxus dezelfde zorg nodig als de Engelse soorten. Beide houden van goed doorlatende grond en halfschaduw tot volle zon, met de kleine Japanse variëteiten die het het beste in de volle zon doen. Binnen hun winterhardheidsbereiken zijn kleine bladdozen iets toleranter voor temperaturen aan zowel de hoogste als de laagste uiteinden van hun tolerantiespectrum. Mulchen om bodemvocht te behouden is een goed idee. Engels buxus gedijt het beste in grond die aan de alkalische kant van het pH-spectrum ligt, terwijl kleinbladig buxus minder kieskeurig is.

Als andere buxus nog steeds te stinken voor jou, probeer dan een andere groenblijvende plant met vergelijkbare eigenschappen, waaronder winterhardheid; kleine, dicht gedragen bladeren en tolerantie voor scheren. Een waarschijnlijke kandidaat is de Japanse hulst (Ilex crenata), die afhankelijk van de variëteit in USDA-zones 5 of 6 tot 8 groeit. Een langzame groeier, zoals een Engelse doos, heeft glanzend groene bladeren en wordt tussen de 5 en 10 voet lang, met een dichte, ronde groeiwijze. Een andere verwante plant en een goede doosvervanger is inkberry-hulst (Ilex glabra), die groeit in USDA zones 4 of 5 tot en met 9 of 10, afhankelijk van de variëteit.