Hoe zich te ontdoen van prairiehonden

Ze hebben een hecht gezinsleven, zorgen voor de kinderen, maaien het gras en ze zijn schattig. Het zijn prairiehonden en ondanks deze eigenschappen worden ze vaak niet op prijs gesteld. In sommige gebieden worden ze gezien als concurrerend met vee om te grazen, of nemen hun kolonies waardevol onroerend goed in beslag. Omdat ze vlooien herbergen die de pest kunnen verspreiden, zijn ze geen welkome buren. Eenmaal aanwezig over de hele Great Plains, werd in de jaren 1900 meer dan 98 procent van de prairiehonden uitgeroeid en bezet nu ongeveer 5 procent van hun historische bereik. (Zie referentie 2)

Als prairiehondensteden worden omgeploegd of overhoop gehaald, kan dat de bevolking verminderen. Egaliseer de grond met een tractorblad het jaar na het ploegen om de wederopbouw van het hol te vertragen. Plant niets gedurende twee jaar en plant dan hoog gras. Gebruik deze methode in gebieden waar het niet waarschijnlijk is dat erosie optreedt. (Zie referentie 3) Soms zal het voorgeschreven verbranden van grasland de groei vernieuwen tot het punt waarop hoge grassen regenereren en het gebied ongeschikt wordt voor prairiehonden. (Zie referentie 3)

Zinkfosfide-gifaas is beschikbaar voor prairiehondencontrole, maar alleen voor gecertificeerde pesticidenapplicatoren. Het werkt door het te combineren met maagzuren om het toxine waterstoffosfide te produceren en als een prebait wordt gebruikt voordat het gifaas wordt aangebracht, kan het 67 tot 97 procent van de bevolking doden. (Zie referentie 1) Het wordt meestal toegepast in de late zomer of herfst wanneer er minder natuurlijk voer is. Het mag niet vaker dan één keer per jaar worden gebruikt. Hoewel prairiehonden meestal binnen hun holen sterven, verwijderen en begraven twee of drie dagen na het aanbrengen van gifaas alle bovengrondse dode dieren. (Zie referentie 3) Als u in Utah woont, moet u zich ervan bewust zijn dat de prairiehond in Utah een bedreigde soort is die wordt gereguleerd door federale herstelplannen. (Zie referentie 6)

Er worden twee soorten ontsmettingsmiddelen gebruikt voor de controle van prairiehonden. Aluminiumfosfidetabletten, die waterstoffosfide afgeven, zijn alleen beschikbaar voor gecertificeerde pesticidenapplicators. Gaspatronen zijn beschikbaar voor privégebruik. Na het inbrengen in een hol en ontstoken, geven de patronen koolmonoxide af. Ontsmettingsmiddelen zijn niet selectief en doden alles in het hol. De meeste staten hebben een onderzoek nodig naar de beschermde zwartvoetige fret, een prairiehondenroofdier, voordat ze fumigant gebruiken. Andere dieren die tijdens begassing in gevaar zijn, zijn gravende uilen, dassen en tijgersalamanders. (Zie referentie 1) Ontsmettingsmiddelen hebben vochtige grond nodig om het meest effectief te zijn en bieden 85 tot 95 procent controle als ze correct worden gebruikt. (Zie referentie 3)

Prairiehonden leven het liefst in gebieden met korte vegetatie, zoals een prairie met kort gras of overbegraasd land. Ze houden de planten rond hun steden opgegeten voor een beter zicht op roofdieren. Ze kunnen zich niet vestigen in gebieden met middelgrote of grote grassen, tenzij het vee het heeft opgegeten. Om de omstandigheden voor prairiehonden ongunstiger te maken, vermindert u het aantal dieren per hectare en geeft u overbegraasde gronden een rustperiode. Prairiehonden verhuizen als het hoge gras teruggroeit. (Zie referentie 3)

Een aantal andere controlemethoden voor prairiehonden zijn ofwel niet kosteneffectief of verminderen de populaties niet op betrouwbare wijze. Dieren schieten met .22 geweren vermindert de populatie wel 65 procent in een bepaald jaar, maar is tijdrovend en meestal niet kosteneffectief. (Zie referenties 4 en 2) Apparaten die propaan en zuurstof injecteren om de ondergrondse holen op te blazen, werden in 2006 goedgekeurd voor gebruik in Colorado. (Zie referentie 7 en referentie 2, pagina 131). Een uitvinder heeft een straatveger opnieuw ontworpen om prairiehonden uit hun holen te zuigen. (Zie referentie 3, andere methoden) Trapping kan in de loop van de tijd effectief zijn in kolonies van 1 tot 5 hectare. (Zie referentie 3, trapping)