Wie heeft de picknicktafel uitgevonden?

Ter ere van juli als Nationale Picknickmaand, dachten we dat we een reis terug in de tijd zouden maken om erachter te komen hoe deze buiteninrichting eigenlijk is ontstaan. Het bleek dat het zaadje voor dit iconische buitenmeubel werd geplant tijdens het Victoriaanse tijdperk.

In een artikel voor ​Plaatsen Journaal​, schrijft professor landschapsarchitectuur Martin Hogue dat het allemaal begon met de liefde van de Victorianen voor picknicken in de natuur. Sterker nog, de organisatie Engels erfgoed schrijft: "Eens gereserveerd voor rijke landeigenaren om van te genieten op hun landgoederen, brachten de Victorianen een revolutie teweeg in het fenomeen van buiten dineren, de picknick naar de massa brengen en de weg vrijmaken voor elk gezin om buiten te eten." In alle aspecten van hun leven, de Victorianen lieten het echt zien waardering voor de natuur.

Naarmate buiten dineren steeds populairder werd, werden picknickbosjes - aangewezen natuurlijke zones in stedelijke gebieden, meestal ingericht met tafels en banken - aan het eind van de 19e eeuw een ware rage. Destijds waren banken en tafels in deze bosjes afzonderlijke structuren, en ze werden pas samengevoegd tot Charles H. Nielsen heeft een aanvraag ingediend 1903 octrooi voor een tafel die is uitgerust met stoelen.

"Mijn uitvinding is een verbetering van tafels, met als belangrijkste doel een tafel te verschaffen die goedkoop kan worden gemaakt, die draagbaar is en is uitgerust met stoelen, bij voorkeur aan beide zijden, en die kan worden opgevouwen tot een ingeklapte tafel voor transportdoeleinden of voor opslag en indien nodig snel uitgevouwen en opgezet voor gebruik zonder het gebruik van andere gereedschappen of apparaten dan die van de tafel zelf", schreef Nielsen in het patent, waarin hij specificeerde dat deze versie van de picknicktafel opvouwbaar.

Hoewel Nielsens idee voor een draagbare tafel handig is, was het het ontwerp van zijn picknicktafelframe dat de tand des tijds doorstond. Geïnspireerd door de 18e-eeuwse zaagboktafel, had Nielsen's tafel X-vormige poten om het eigenlijke tafelgedeelte van het stuk te ondersteunen. Wat betreft de stoelen, om ervoor te zorgen dat deze aan beide zijden van de tafel in evenwicht en gestabiliseerd bleef, voegde Nielsen verticale steunpalen toe. In totaal zorgde dit voor acht contactpunten met de grond.

Hoewel Nielsens versie van de picknicktafel structureel gezond was, was hij een beetje onhandig. Daarom is Harold R. Basford deed afstand van de verticale palen in zijn 1917 octrooi voor een nieuw soort picknicktafel met slechts vier grondcontactpunten. In plaats van te vertrouwen op afzonderlijke palen, verbinden de banken van Basford zich met de eigenlijke picknicktafel via diagonale steunen - in moderne tijden zijn deze meestal horizontaal - die een gewichtsevenwicht mogelijk maken. Net als het ontwerp van Nielsen zorgde Basford er ook voor dat de tafel kon worden ingeklapt voor transportdoeleinden.

Natuurlijk weten we allemaal dat het idee voor een draagbare picknicktafel geen stand hield, omdat de meeste picknicktafels nu op één plek staan. Plantenpatholoog en National Park Service-adviseur Emilio Meinecke had een grote invloed op deze beslissing. Omdat hij zich zorgen maakte over de vernietiging van kampeerterreinen, stelde Meinecke voor om alleen voor anker te gaan picknicken tabellen worden gebruikt om te voorkomen dat mensen natuurlijke landschappen vernietigen in een poging om hun eigen individu op te zetten tafels. Volgens de Nationale parkdienst, maakte Meiecke de term "dakloze hutten" eigenlijk populair voor campings met vaste voorzieningen zoals de tafel, vuurplaats, tentplaats en parkeerplaats.

Tegenwoordig worden picknicktafels gemaakt met alle verschillende materialen en tafel-zit-arrangementen, maar als het gaat om hun kenmerkende ontwerp, hebben we Nielsen te danken. Hij begreep echt de waarde van het samenbrengen van de beste delen van binnen en buiten.