Butyl Rubber Vs. Natuurlijk rubber

Natuurlijk rubber (ook wel India-rubber genoemd) werd oorspronkelijk afgetapt van de plantafscheiding latex. De chemische samenstelling geeft het een elasticiteit, wat de belangrijkste markttrekking is bij consumenten. Omdat het een elastomeer is, kan het worden gecombineerd met andere materialen die de duurzaamheid, weerstand en flexibiliteit beïnvloeden. Butylrubber is bijvoorbeeld een polymeer dat is ontwikkeld om rubber duurzamer te maken.

Natuurlijk rubberpolymeer bestaat uit natuurlijk rubber en isopreen. Totdat rubber in 1839 door Charles Goodyear werd gevulkaniseerd, was het gevoelig voor temperatuurschommelingen, waardoor de consistentie en het uiterlijk zouden veranderen. De nieuwe samenstelling van natuurlijk rubber zou het een populaire keuze maken voor industriële banden, schoenen en schoenzolen en andere commerciële artikelen. Butylrubber is samengesteld uit isobuteen en isopreen en werd in 1943 geïntroduceerd. Het is duurzamer dan natuurlijk rubber, waardoor het de voorkeur heeft bij grotere industriële producten.

Hoewel natuurlijk rubber en butylrubber kwetsbaar zijn voor op petroleum gebaseerde vloeistoffen, wordt natuurlijk rubber ook gemakkelijk aangetast door zuren, vetten en ozon. Butylrubber daarentegen is bestand tegen oliën, vetten, ozon en oxiderende chemicaliën. Een van de sterke punten van butylrubber is de lage luchtdoorlatendheid.

De rubberindustrie beleefde zijn eerste bloei toen de fiets ergens voor 1900 populair werd en groeide toen met de uitvinding van de auto. Tegenwoordig wordt natuurlijk rubberpolymeer nog steeds gebruikt voor huishoudelijke artikelen zoals elastiekjes, apparaten en briefpapier. De toegevoegde duurzaamheid van butylrubber zorgt voor een diversificatie van het rubbergebruik door het tot het materiaal bij uitstek te maken voor diverse mechanische goederen, slangen en afdichtingsmiddelen voor de bouw.