Voors en tegens van rode esdoorns

Rode esdoorns, of Acer rubrum, kunnen in het wild wel 120 voet hoog worden, maar worden meestal 40 tot 60 voet lang en 25 tot 35 voet breed in landschapsarchitectuur. De groeisnelheid is gemiddeld tot snel, volgens Clemson University Cooperative Extension, op 10 tot 12 voet in vijf tot zeven jaar. Deze soort leeft doorgaans langer in wilde, natte gebieden dan in stedelijke omgevingen.

Rode esdoorns staan ​​bekend om hun intense, vuurkleurige rode, oranje en gele herfstbladeren die eerder veranderen en langer duren dan de meeste bladverliezende soorten. Sommige rode esdoorns tonen slechts één kleur, terwijl andere alle drie weergeven. Ondanks hun spectaculaire herfstkleuren, staan ​​rode esdoorns vooral bekend om hun levendige, dichte trossen rode bloemen in de lente. Deze bloemen verschijnen in de late winter of het vroege voorjaar op de twijgen en takken kort voordat de bladeren tevoorschijn komen.

Hoewel rode esdoorns gedijen in natte gebieden met halfschaduw, doen ze het ook goed in de volle zon en kunnen ze matige droogte verdragen. Ze kunnen met succes worden gekweekt als straat- of landschapsplant en worden gewaardeerd om hun vermogen om schaduw te bieden. De Freeman Maple, ook wel Autumn Blaze genoemd, is een kruising tussen de rode en zilveren esdoornsoorten. Het staat vooral bekend om zijn vermogen om snel te groeien, goed te groeien in verschillende klimatologische en bodemomstandigheden en zorgt voor een langdurig, levendig herfstblad.

De voedingswortels van rode esdoorns liggen dicht bij het oppervlak, wat tot verschillende problemen leidt. De wortels kunnen bijvoorbeeld trottoirs in straatbeplantingen opwerpen en grasvelden groeien er niet goed omheen in aangelegde of wilde gebieden. Als gras groeit, kan elke poging om onder een rode esdoorn te maaien een ramp worden, zowel voor de grasmaaier als voor de boom. Rode esdoornwortels hebben ook de neiging om de stam of kluit te omgorden of te omcirkelen. Als dit gebeurt, moeten ze zorgvuldig worden doorgesneden om schade te voorkomen.

Rode esdoorn is een naaldhoutsoort en het hout is enigszins bros. De takken zijn structureel zwakker dan hardhoutsoorten en de schors is dun, dus ze zijn zowel vatbaar voor storm als voor andere fysieke schade. De meeste cultivars van rode esdoorn zijn niet bestand tegen verval, dus als er eenmaal schade is opgetreden, is deze bijzonder kwetsbaar voor ziekten die het hout rotten, bacteriële bladschurft of insecten zoals platkopboorders, sprinkhanen of takjes boorders.