Soorten Guavebomen

Op het eerste gezicht zijn alle guavebomen (Psidium guajava) zien er hetzelfde uit. Ze hebben vergelijkbare eigenschappen en groeigewoonten en de meeste produceren vergelijkbare langwerpige of ronde vruchten. Het belangrijkste verschil tussen guavebomen ligt in hun vrucht, die vlees heeft dat in kleur varieert van rood tot wit. Er zijn zelfs verschillende fruitsoorten die dezelfde naam hebben guave dat zijn helemaal geen echte guaves ondanks hun gelijkaardige uiterlijk.

Alle guavebomen hebben bepaalde eigenschappen, ongeacht hun type. Het zijn bijvoorbeeld kleine bomen met een enkele of meerstammige groeiwijze, een ronde vorm en gevlekte schors. De meeste bereiken een hoogte van 6 tot 12 voet, hoewel die in warmere subtropische gebieden onder ideale omstandigheden 20 tot 30 voet kunnen bereiken. Alle soorten hebben aromatische groenblijvende bladeren en produceren geurige bloemtrossen die later, indien bestoven, tot fruit rijpen.

Guavebomen groeien het best in planthardheidzones 9 t / m 11 van het Amerikaanse Department of Agriculture, hoewel ze dat wel zijn moet worden beschermd in USDA zone 9 om de winter te overleven.

Waarschuwing

Soms aangeduid als dessert guaves, guave-soorten met roze en rood vruchtvlees produceren zoet, intens geurend fruit. Een veel voorkomende variëteit is de 'Homestead'-guave (Psidium guajava 'Homestead' groeit in USDA-zones 9a tot 11), die fruit produceert met zoet, smaakvol vlees met een diep zalmroze kleur.

Een andere roze vruchtvariëteit is 'Hong Kong Pink' (Psidium guajava 'Hong Kong Pink', USDA-zones 9b tot 11), die grote hoeveelheden ronde vruchten van 6 tot 8 ounce produceren. De vrucht met roze vruchtvlees varieert van zoet tot licht sub-zuur met een gladde textuur en weinig zaden. 'Rode indiaan' (Psidium guajava 'Red Indian', USDA zones 9b tot en met 11) is een oudere guave met roze vruchtvlees die bekend staat om zijn zoete, hoogwaardige fruit. Ondanks hun loucheheid is de vrucht goed om rauw te eten.

Wit- of geelvlezige guaves produceren meestal milde, zure vruchten met weinig tot geen geur. Het vruchtvlees varieert van roomwit tot lichtgeel en de schil blijft meestal groen als ze rijp is, hoewel sommige soorten een roze blos ontwikkelen. Veel voorkomende witvlezige variëteiten zijn 'Mexican Cream' (Psidium guajava 'Mexican Cream', USDA zones 9b tot 11) en 'White Indian' (Psidium guajava 'White Indian', USDA-zones 9b tot 11), die beide kleine tot middelgrote vruchten met bleek vlees produceren. 'Mexican Cream' staat bekend om de zoete smaak van het fruit, terwijl 'White Indian' enigszins scherp en louche fruit produceert.

'Detwiler' (Psidium guajava 'Detwiler', USDA-zones 9b tot 11) valt op door zijn middelgrote tot grote vruchten, die vaak een diameter van 3 inch hebben. Het bleke vlees varieert in kleur van geelachtig tot bijna zalmroze en staat bekend om zijn zoetheid en smaak. Een andere wit- of geelvlezige variëteit die een zware oogst van groot fruit produceert, is 'Sweet White Indonesian' (Psidium guajava 'Sweet White Indonesian', USDA zones 9b tot 11). Het is een snelgroeiende variëteit die bekend staat om zijn smakelijke fruit met een diameter van 4 inch.

Een handvol andere fruitsoorten dragen de algemene naam guave, inclusief de aardbeiguave (Psidium kust of Psidium veeianum, USDA zones 9 tot 10) en ananas-guave (Feijoa sellowiana), die niet tot het guave-geslacht behoort, Psidium.

De aardbeiguave-boom lijkt sterk op de tropische guave en produceert op dezelfde manier zoete, bijna pittige vruchten. De vrucht heeft meestal een diameter van 1 tot 1 1/2 inch met een gerimpelde rode schil en romig wit vlees. Het is geschikt voor gelei en koken, maar ook voor vers eten.

De vrucht van ananas-guavebomen heeft een smaak die lijkt op tropische guaves, maar ze hebben een ruwe, donkergroene schil, zelfs als ze rijp zijn. Ananas-guavebomen bereiken doorgaans een volwassen hoogte van 10 tot 15 voet met een gelijkmatige spreiding, waardoor ze geschikt zijn voor gebruik als vruchthaag of specimenheester in USDA-planthardheidzones 8 tot 10.

Tip