Soorten weerstandslassen

Wanneer twee materialen op een sterke, breukbestendige manier met elkaar moeten worden verbonden, krijgt weerstandslassen de klus geklaard door middel van warmte en druk. Elektrische stroom veroorzaakt warmte, terwijl elektroden of andere apparatuur druk uitoefenen. Op deze manier worden twee stukken materiaal (meestal metaal maar soms ook plastic) aan elkaar gehecht. De vijf verschillende methoden van weerstandslassen zijn het meest geschikt voor specifieke soorten materialen, projecten en verbindingen.

Puntlassen verbindt twee of meer metalen platen, die in een overlappende positie worden gehouden tussen een paar laselektroden, een vast en een mobiel. Als er zware stroom door deze elektroden wordt geleid, voegt de bovenste elektrode tegelijkertijd ook neerwaartse druk toe. Het resultaat is een las die plaatsvindt op de plek tussen de twee elektroden. Om nog meer lassen te maken, worden de vellen verplaatst en verplaatst.

Puntlassen wordt vaak gebruikt bij de vervaardiging van auto's, vliegtuigen, stalen meubelen en stalen containers.

Bij puntlassen kan de lasser lassen strategisch positioneren op kleine plekken langs de werkstukken. Dit zorgt voor meer controle en een vrij uniforme laslijn langs een specifieke randas op het stuk dat wordt gelast.

Puntlassen brengt over het algemeen lagere kosten met zich mee, zowel wat betreft uitrusting als arbeid. Puntlassen vereist over het algemeen niet het geavanceerde niveau van bekwame training dat nodig is voor nauwkeuriger of complexer laswerk. Bovendien is puntlassen over het algemeen sneller dan andere soorten lasbewerkingen.

Er kan echter meer geschoolde arbeid nodig zijn voor het voortdurende onderhoud van puntgelaste stukken. Bovendien werkt puntlassen niet als de te lassen stukken een significante dikte hebben.

Het projectielassen wordt voornamelijk gebruikt op elektrisch, auto- en constructiegebied en verbindt metalen platen of onderdelen met behulp van elektroden. Deze elektroden worden rechtstreeks op de te verbinden metalen stukken aangebracht. Vervolgens worden tegengestelde krachten door de elektroden geleid.

De voordelen van projectielassen zijn onder meer flexibiliteit, aangezien de lasser meer dan één plek tegelijk kan lassen. Daarnaast kan de lasser laspunten dichter bij elkaar plaatsen dan bij puntlassen mogelijk is. Ten slotte zien lassen er iets netter en minder opvallend uit dan bij puntlassen.

Projectielassen kan echter niet worden gebruikt op metalen. Bovendien kan projectielassen meer kosten met zich meebrengen, vanwege de hogere investering in de vereiste apparatuur.

Bij stuiklassen vindt het aansluiten van twee oppervlakken gelijktijdig plaats over het geheel van de aangetaste werkstukoppervlakken in plaats van op kleine plekken.

De warmte die nodig is om die verbinding te maken - of wat coalescentie wordt genoemd in lasjargon - wordt gecreëerd door de elektriciteit weerstand die wordt geproduceerd door weerstand tegen de stroom die door en tussen die twee oppervlakken wordt geleid terwijl ze tegenover elkaar staan andere.

Bij een basis stuiklas worden de twee te lassen delen eerst onder druk bij elkaar gebracht. Vervolgens wordt stroom toegevoerd, waardoor het contactgebied voldoende wordt verwarmd om de toegepaste druk de onderdelen samen te laten smeden. Met andere woorden, een stuiklas is een eenfasige bewerking van zowel stroom als druk.

De lasser blijft druk en stroom uitoefenen totdat het getroffen gebied buigzaam en verzacht wordt. De continue, gelijkmatige drukuitoefening leidt uiteindelijk tot de lasverbinding, die doorgaans vrij glad en gelijkmatig is.

Stuiklassen wordt meestal gebruikt in draden en staven met kleine diameter metingen.

Flash-stomplassen is als stomplassen, hierboven beschreven, behalve dat hier de lasser de twee stukken verbindt door lichte druk uit te oefenen en vervolgens een zware stroom door de verbinding te leiden. Het knipperen verbrandt eigenlijk onregelmatigheden aan het oppervlak.

Flash-stuiklassen is waar de meeste mensen aan denken als ze het woord 'lassen' horen. Dit proces produceert een boog bij de las die wordt gelast. Nadat de las voldoende warmte heeft gegenereerd, worden de onderdelen fysiek met elkaar verbonden onder druk en wordt tegelijkertijd de stroom aangelegd.

Flitslassen wordt vaak gebruikt voor het aan elkaar lassen van kettingschakels, assen en raileinden. Het wordt ook gebruikt in grote bouwconstructies, sommige soorten carrosserieën in autoreparaties en in andere situaties waarin de lasser zeer grote stukken metaal moet samenvoegen in een veilige, stressbestendige manier.

Flash-lassen is een sneller type weerstandslassen omdat de lasser het te lassen oppervlak niet hoeft voor te bereiden zoals bij andere methoden. Bovendien verbruikt het over het algemeen minder energie en kost het minder om een ​​klus te klaren. Gezien de boog die het produceert, heeft het echter een veel hoger risico op brand. Door het knipperen gaat er wat metaal van het oppervlak verloren. Ten slotte kan het moeilijk zijn om de uitlijning van de aan elkaar gelaste stukken te behouden.

Naadlassen is precies zoals het klinkt: een methode die wordt gebruikt om de naad tussen twee metalen stukken dicht te lassen.

Bij naadlassen worden wielvormige elektroden gebruikt om langere, continue lassen te produceren voor een sterkere verbinding. Hoewel sommige verbindingen door een ervaren individuele lasser moeten worden gelast, leent naadlassen zich goed voor een geautomatiseerd machineproces. Het resultaat is snel en nauwkeurig lassen met ongelooflijk sterke verbindingen. Machinaal gelaste verbindingen worden natuurlijk altijd visueel geïnspecteerd en indien nodig versterkt door puntlassers.

Naadlassen kan ook meerdere parallelle naden produceren met minder overlap in vergelijking met punt- of projectielasmethoden. Bovendien produceert naadlassen verbindingen die het ontsnappen van gas of vloeibare inhoud niet toelaten.

Er zijn weinig nadelen. Het kost over het algemeen meer om een ​​naadlasverbinding te bereiken dan bij andere methoden. Bovendien is naadlassen alleen geschikt voor naden met rechte as. Ten slotte kan het moeilijk zijn om een ​​verbinding te maken voor stukken dikker dan 3 millimeter.