Wat zijn de bomen die hun bladeren niet verliezen in de herfst?

Naast hun vele andere classificaties, worden bomen gegroepeerd naargelang ze hun bladeren al dan niet laten vallen. Degenen met bladeren die jaarlijks afvallen, worden bladverliezend genoemd, terwijl degenen met bladeren die blijven zitten, groenblijvend worden genoemd. Als het daglicht in de herfst afneemt, zijn de bladeren van loofbomen niet meer nodig en worden ze afgeworpen, waardoor de bomen de winter kunnen overleven. Bladeren of naalden blijven op groenblijvende planten, die beter zijn uitgerust dan loofbomen om kou te weerstaan.

De bladeren van loofbomen zijn over het algemeen breed, vertonen delen van het vaatstelsel van de bomen in de vorm van aderen en groeien op individuele stengels. Voorbeelden zijn de bladeren van de suikeresdoorn (Acer saccharum), die winterhard is in de zones 3 tot en met 8 van het Amerikaanse Department of Agriculture. Omgekeerd zijn de naalden van smalbladige groenblijvende planten slank, bedekt met een dikke, wasachtige, beschermende substantie en groeien ze in trossen of dichte rijen langs stengels. De bladeren van breedbladige groenblijvende planten lijken op die van veel loofbomen, maar dankzij hun dikke, leerachtige textuur en kleverige sap zijn ze bestand tegen strenge wintertemperaturen.

Evergreens verschillen ook van loofbomen in de manier waarop ze zonlicht gebruiken om voedsel te produceren, een proces dat fotosynthese wordt genoemd. Boombladeren hebben overvloedige zonneschijn nodig om een ​​chemische reactie op gang te brengen die watermoleculen en koolstofdioxide verandert in zetmeel. Het proces gaat elk jaar langer door in evergreens dan loofbomen omdat bladeren het hele jaar door op evergreens blijven. Door de langere fotosyntheseperiode halen groenblijvende bomen meer water en voedingsstoffen aan grond en ook om ze langzamer in de lucht af te geven dan voor loof bomen.

Voorbeelden van breedbladige evergreens zijn de zuidelijke magnolia (Magnolia grandiflora), die winterhard is in USDA zones 7 tot en met 9. Het kan 80 voet lang worden en de bovenkant van zijn grote bladeren is donkergroen, terwijl de onderkant lichter groen of grijsbruin is. Een andere breedbladige groenblijvende boom is de zwarte mangroveboom (Avicennia germinans), winterhard in USDA zones 9 tot en met 11 en 30 tot 50 voet lang met een spreiding van 20 tot 30 voet. De Amerikaanse hulst (Ilex opaca) is een breedbladige groenblijvende plant die winterhard is in USDA zones 5 tot en met 9 en groeit tot een maximale hoogte van 50 voet. De Amerikaanse hulst onderscheidt zich door zijn felrode bessen die in de herfst en de winter verschijnen.

Voorbeelden van smalbladige evergreens zijn de grove den (Pinus sylvestris), die winterhard is in USDA zones 3 tot en met 7. Op grote schaal gebruikt als kerstboom, grove den groeit in een grote verscheidenheid aan klimaten en is waardevol als een individuele exemplaarboom en in rijen gekweekt als windschermen. De witte spar (Picea glauca) is een smalbladige groenblijvende plant die 60 voet lang wordt met een breedte van 15 voet en de kegels hangen aan dichte takken met witgroene naalden; het is winterhard in USDA zones 2 tot en met 6. Canadese hemlockspar (Tsuga canadensis), een andere smalbladige groenblijvende plant, groeit het best in koele noordelijke gebieden; het is winterhard in USDA zones 3 tot en met 7.