Wat eet eikenbomen?

Veel insecten tunnelen in eikenhout of knabbelen aan de twijgen, en soms knabbelen grotere wezens op knoppen of schors. Maar de eikenhouten voedselbron die de meest diverse 'schare fans' onder de Noord-Amerikaanse fauna ondersteunt, is de noot van de boom: de eikel. Alles voedend, van eenden tot eekhoorns tot beren en everzwijnen, dit voedzame gewas heeft een belangrijke ecologische rol, waar het ook wordt gevonden.

Vogels zijn diverse gebruikers van eiken bronnen. Een van de meest in het oog springende - en een soort met zijn voedselvoorkeur gecodeerd in zijn gewone naam - is de eikelspecht van de westkust en het zuidwesten. Deze ijverige vogel, die zich onderscheidt door zijn knappe zwart-witte verenkleed, met een rode kroon erop, zal duizenden eikels - van soorten zoals Oregon witte eik en blauwe eik - in zogenaamde "graanschuren", bezaaid met opslaggaten die ze hebben opgegraven. Andere vogels zijn misschien minder gespecialiseerde feeders, maar zijn nog steeds sterk afhankelijk van eikels wanneer ze beschikbaar zijn, van kraaien tot watervogels. Hooggelegen gamebirds zoals korhoenders kunnen aan eikeboomknoppen knabbelen naast snacken op de zaden.

Veel zoogdieren, groot en klein, vinden eiken even wenselijk. Pekari's snacken op eikels in de woestijnstruik van de zuidwestelijke Verenigde Staten, terwijl talloze soorten eekhoorns het land overrompelen in hun beroemde voorraden. Alle drie de belangrijkste soorten herten in Noord-Amerika - witstaart, muilezel en zwartstaart - geven de voorkeur aan eikels als hun belangrijkste seizoensgebonden voedselbronnen. Dat geldt ook voor zwarte beren in de hardhouten bossen van de Appalachen en het Midwesten, evenals eikenbossen aan de westkust.

Onder de meest opvallende historische consumenten van eiken eikels in Noord-Amerika waren grizzlyberen, hoewel dit fenomeen op dit moment effectief is uitgestorven. Een van de grootste bolwerken van grizzlyberen op het continent was Californië, waar ze nu zijn uitgeroeid (maar nog steeds de staatsvlag sieren). Storer en Tevis, Jr., in "California Grizzly" (1955), merken op dat grizzlyberen in die staat (evenals westerse Oregon) heeft een speciale inspanning geleverd om met eikels naar eikenbossen van de Sierra Nevada naar de Central Valley te reizen waren rijp. De auteurs noemen talrijke historische verslagen van Euro-Amerikaanse ontdekkingsreizigers en kolonisten die commentaar leveren op deze culinaire voorkeur; John Muir zag bijvoorbeeld een eikel-foeragerende grizzly in het huidige Yosemite National Park. Grizzlies in bergketens van het hemeleiland in het zuidwesten van de Verenigde Staten, evenals de hooglanden van Chihuahua en Sonora, aten ook eikels voordat ze werden opgejaagd. Grizzlies in de Rocky Mountains zetten de traditie voort door te smullen van pijnboompitten.

Een door mensen geïntroduceerde invasieve soort, de wilde varkens voeden zich nu met eiken in veel delen van de lagere 48 staten. Deze pittige, intelligente, opportunistische en destructieve wezens genieten van eikels en andere noten. In de zuidelijke Appalachen doen ze nu mee aan het feest met zwarte beren, witstaartherten, eekhoorns en andere inheemse dieren. In "The Wild Boar in North Carolina" (1991) citeert John Collins studies uitgevoerd in North Carolina en Tennessee - een regionale bolwerk voor wilde zwijnen in de VS - die eikels aantoonden die de herfstvoedsellijsten voor vrij rondzwervende varkens overtroffen door substantiële marges.