Wat is een gemeenschappelijke toonhoogte voor een heupdak?

Het dak van uw huis wordt gebouwd volgens specifieke meetnormen, afhankelijk van het type dak dat wordt gebruikt. Een van deze meetnormen is van toepassing op de hellingsgraad die bestaat tussen de dakrand (buitenranden van het dak) en de nok (bovenste midden van het dak). De hellingsgraad wordt uitgedrukt als de "helling" van het dak en een schilddak heeft over het algemeen een gemeenschappelijke helling.

Het basale heupdakontwerp dat wordt gebruikt in de woningbouw omvat over het algemeen vier dakvlakken of oppervlakken. Deze dakvlakken bestaan ​​uit twee vlakken die de uiteinden van het huis bedekken, beginnend bij de nok en eindigend bij de dakrand, en twee vlakken die de zijkanten van de nok tot de dakrand bedekken. Dit dakontwerp wordt gebruikt voor woningen met een vierkante of rechthoekige voetafdruk bij de fundering. Een ander basistype van een schilddakontwerp wordt gebruikt voor funderingsvoetafdrukken die verantwoordelijk zijn voor extra kamers of vleugels van het huis die geen eenvoudige vierkante of rechthoekige vorm creëren.

De berekeningen voor de helling van een schilddak in de woningbouw richten zich op de hoek waaronder het dak vliegtuigen stijgen verticaal op vanaf de horizontale lijn die wordt gecreëerd door de muurplaten aan de bovenkant van elke buitenkant muur. De sjabloon voor deze pitchberekeningsverhouding is gebaseerd op een 12-inch model, waarbij 12 inch de horizontale noemer van de pitchberekeningsverhouding beschrijft. De hoek waaronder het dakvlak stijgt, zorgt voor een consistente hoogte in inches boven de 12-inch horizontale lijn en wordt beschreven als de nominator van de pitchberekeningsverhouding. Een uitdrukking van een heupdakhelling, gebaseerd op deze formule, zou 4:12 zijn, wat een verticale stijging van 4 inch betekent voor elke 12 horizontale inch.

Moderne residentiële heupdakconstructie maakt in het algemeen gebruik van gebruikelijke steekverhoudingen. De meest voorkomende verhoudingen van het heupdak liggen tussen 4:12 en 6:12, hoewel variaties optreden op basis van factoren zoals sneeuw, regen en windomstandigheden, dat komt omdat steilere verhuizingen van het heupdak zorgen voor minder sneeuw en regen op het dak, en lagere verhoudingen zorgen voor minder wind weerstand. Architecturale voorkeuren houden ook rekening met variaties in de schuin dakhelling, waarbij ontwerpspecificaties worden gemaakt om te voldoen aan de algemene uitstraling van een huis langs de daklijn. Voorbeelden van deze variaties zijn onder meer dakvlakken met daarin ingebouwde gevels, zoals een Nederlands schilddak, of dakontwerpen waarin decoratieve elementen in de plannen zijn verwerkt, zoals dakkapellen en open haard schoorstenen.

Een van de meest aantrekkelijke kenmerken van een schilddak in woningbouw is het ontwerpgemak, vooral in meer basale plannen met slechts vier dakvlakken. Hoewel een schilddak iets gecompliceerder is om te bouwen dan een zadeldak (een dak met slechts twee dakvlakken), de berekeningen voor het meten van spantsnedes en loodlijnen zijn doorgaans uniform gedurende. Met name een schaafdak met vier vlakken zorgt voor een gelijke helling voor alle dakoppervlakken, waardoor de woning een strakke, uniforme uitstraling krijgt met consistente dakrandlijnen en een minimum aan variatie in het dak zelf.