Wat is het verschil tussen een populier en een Cottonwood-boom?

Noem "Poplar" en sommigen stellen zich een reeks smalle, hoge Lombardische populieren voor die langs een landweg lopen. De majestueuze populieren van de prairie zien er met hun ronde, uitgespreide kronen nogal anders uit. Elke juni in Oost- en West-Noord-Amerika is het gebruikelijk om hun donzige zaden in de wind te zien drijven. Cottonwoods, espen en populieren maken allemaal deel uit van het geslacht Populus.

Alle cottonwoods komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Cottonwood is de staatsboom van Kansas en Wyoming. De Eastern Cottonwood (Populus deltoids) domineert het oosten van Noord-Amerika en strekt zich uit van New Hampshire tot de Dakotas en van het zuiden tot Texas en het noorden van Florida. Moeras Cottonwood (P. heterophllya) groeit door het zuidoosten. Narrowleaf Cottonwood (P. angustifolia) groeit in de Rockies, terwijl Fremont Cottonwood (P. fremontii) en Black Cottonwood (P. Trichocarpa) groeien in het hele westen.

Populieren groeien voornamelijk op het noordelijk halfrond. Familieleden van cottonwood zijn de witte populier, zwarte populier, Europese esp en Chinese kettingpopulier van Europa en Azië, en de balsempopulier, bigtooth esp en trillende esp van Noord-Amerika.

Cottonwoods zijn gemakkelijk herkenbaar aan hun glanzend groene bladeren die glinsteren in de zon wanneer ze ritselen door de wind. Cottonwood-bladeren zijn meestal driehoekig met getande en afgeronde randen, maar de Narrowleaf Cottonwood heeft lansachtige bladeren. Cottonwoods zijn genoemd naar de donzige zaden die de vrouwtjes afgeven. De zaden zijn misschien rommelig maar onschadelijk; mannelijke cottonwood-pollen in maart kunnen allergieën veroorzaken tijdens het hooikoortsseizoen.

Alle populierfamiliesoorten hebben eenvoudige, afwisselend glanzend groene bladeren met afgeronde en getande randen die in de herfst goudkleurig worden. De bladstelen zijn lang; sommige hebben afgeplatte bladstelen waardoor de bladeren bij de minste bries trillen. Langwerpige toppen tippen de takken. De vossenstaartachtige katjesbloemen groeien meestal afzonderlijk op mannelijke en vrouwelijke bomen, maar Lombardische populieren worden gekweekt uit mannelijke klonen. De vruchten zijn kleine bruine capsules met donzige zaden.

Cottonwood-schors is glad als hij jong is, maar wordt dik en geribbeld met de leeftijd. Schors van populier en esp is gebarsten of geribbeld, maar sommige soorten zoals Quaking Aspen hebben berkachtige schors. Cottonwoods groeien het beste in vochtige gebieden bij meren, beken, irrigatiesloten en uiterwaarden, maar verdragen droge grond. Populieren zijn wijdverspreid in hun assortiment en vormen vaak bosjes in kale, verbrande of geruimde gebieden. Ze zijn allemaal typisch snelgroeiende, zacht beboste, kortlevende bomen. Een cottonwood kan naar boven schieten tot meer dan 30 meter hoog, maar leeft slechts 70 tot 100 jaar. Naarmate ze ouder worden, zijn hun dikke ledematen vatbaar voor houtbederf en kunnen ze breken tijdens zware stormen. Eastern Cottonwoods waren een van de weinige savannebomen die prairiebranden konden weerstaan ​​vanwege hun dikke schors en de neiging om in de buurt van water te groeien.

Talloze dieren en vogels eten de knoppen, zaden en twijgen van populieren en populieren. Pioniers die door de prairies reisden, verwelkomden de aanblik van populierenbossen omdat hun aanwezigheid signaleerde dat er water in de buurt was. Sommige soorten cottonwoods, populieren en espen zijn geplant vanwege hun schoonheid. Het zachte hout wordt ook gewaardeerd voor papierpulp, constructiewerk en de fabricage van goedkopere meubels en verzenddozen, zoals pallets.