Welke bomen hebben witte schors?

Ongeveer 1.000 soorten bomen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Daarvan heeft slechts een handvol witte schors. Als optie voor landschapsarchitectuur worden bomen met witte schors gewaardeerd om hun uiterlijk en hun zeldzaamheid. Niet al deze soorten zijn echter geschikt voor de gemiddelde tuin. Gelukkig, omdat er zo weinig zijn, is het eenvoudig om deze bomen te identificeren en te bepalen of ze geschikt zijn voor uw landschap.

Witte berk (Betula papyrifera) is een bladverliezende Noord-Amerikaanse boom met een plantbereik van planthardheidzones 2 t / m 6 van het Amerikaanse Department of Agriculture. Het staat bekend om zijn witte schors die loslaat in dunne, papierachtige stroken. Een van de meest voorkomende namen van de boom is papierberk. Omdat Oost-Amerikaanse Indianen waterdichte kano's bouwden uit overlappende stroken van de schors, wordt de boom ook wel kanoberk genoemd.

Met een gemiddelde hoogte van 70 voet is witte berk een middelgrote boom die een ronde kroon vormt en vaak in meerdere stammen splitst. Het vereist vochtige maar goed doorlatende zand- of rotsachtige grond, bij voorkeur met een noordelijke of oostelijke blootstelling die gedeeltelijke schaduw biedt. In het landschap, witte berk wordt goed weergegeven bij evergreens en zorgt voor kleurcontrast in de herfst wanneer de bladeren lichtgeel worden.

Als een van de grootste bomen afkomstig uit het oosten van Noord-Amerika, Amerikaanse plataan (Platanus occidentalis) biedt veel schaduw met een gemiddelde maximale hoogte van 90 voet en een luifel van 70 voet. Haar schilferende schors zorgt voor een grijs en wit camouflage-effect.

Ook bekend als buttonballboom en Amerikaanse planeboom, heeft de Amerikaanse plataan een breed plantbereik dat zich uitstrekt over USDA-zones 4b tot en met 9a. De boom heeft volle zon nodig, maar is niet bijzonder over grondtype of pH-niveau en tolereert langdurige overstromingen en droogte. Omdat het zo is resistent tegen ziekte en luchtverontreiniging, wordt het vaak geselecteerd voor stedelijke locaties, ook langs woonstraten.

De eucalyptus spookgom (Corymbia papuana, voorheen Eucalyptus papuana) is een Australische inheemse groenblijvende plant die winterhard is in USDA zones 9 tot en met 11. Het verdraagt ​​elke grondsoort en is droogtebestendig. Omdat het weinig "zwerfvuil" produceert en de takken harde wind weerstaan, wordt de boom geplant langs woestijnwegen.

Met een potentiële hoogte van 60 voet en een iets kleinere spreiding, biedt de spookgomboom schaduw voor het thuislandschap, vooral wanneer geplant in bosjes. De witte bast zorgt voor contrast met andere evergreens en is een opmerkelijke toevoeging aan maanlichttuinen.

Ook bekend als gouden esp, bergesp en populier, bevende esp (Populus tremuloides) heeft het grootste inheemse assortiment Noord-Amerikaanse bomen, van USDA zone 1 tot en met 8. Het is zo genoemd omdat het bladeren lijken te beven bij de minste wind door platte bladstelen die bladbladen en stengels verbinden.

Hoewel de witte schors als aantrekkelijk wordt beschouwd, is bevende esp wel niet ideaal voor het thuislandschap om meerdere redenen. Het heeft bijvoorbeeld een gemiddelde levensduur van 20 jaar of minder. Ook zendt de boom "lopers" uit om zich voort te planten, wat problematisch is in gazons. Een andere reden is dat herten in de winter vaak hun gewei op een trillende esp wrijven, waardoor wonden ontstaan ​​die de boom blootstellen aan insecten en ziekten.