Hoe zit het met filmschurken die in geweldige huizen wonen?

In het nieuwe boek Lair: radicale huizen en schuilplaatsen van filmschurken, wil architect Chad Oppenheim weten: Waarom wonen slechteriken in goede huizen? Het is een van die 'wauw'-vragen waar de meeste mensen nooit echt over hebben nagedacht, maar als het eenmaal bekend is, kun je niet anders dan denken: 'Ja, waarom? doen zij?"

Het forse zwart-witboek (dat weliswaar zeer display-waardig is) toont architecturale weergaven van 15 klassieke filmhuizen (van De spion die van me hield, Dodelijk wapen 2, en Dr. Strangelove, om er maar een paar te noemen), samen met stills en commentaar van architecten. Genesteld tussen de schuilplaatsen vind je ook essays en interviews van een brede cast van insiders (regisseur Michael Mann; Ralph Eggleston, artdirector op De ongelofelijken; Roger Christiaan, Star Wars set decorateur). We gingen zitten met Oppenheim om te praten over het boek en de rol die architectuur speelt in zoveel geweldige films.

Leonora Epstein, Hunker: Wat inspireerde je als architect om specifiek de huizen van filmschurken te onderzoeken? Waarom geen helden of andere personages?

Chad Oppenheim: Het boek begon vele jaren geleden. Ik ben opgegroeid in New Jersey, in een stad met veel maffiajongens, geloof het of niet. En ze woonden altijd in hele toffe huizen. Maar toch, toen ik nog heel jong was, verbond mijn vader me met... De man met het gouden geweer, en het viel me gewoon op. Het was de eerste keer dat ik ooit een James Bond-film zag en het was gewoon een ongelooflijk moment, waarop ik het hol van deze kwaadaardige schurk zag, die zich in de rotsachtige eilandklif in Thailand bevond. En zijn hol was in de heuvel gebouwd en dat triggerde het echt en het triggerde me zelfs om architect te worden, want ik dacht: "Wauw, dit is echt cool."

LE: Dus bij het samenstellen van dit boek, welke interieur- of architectonische details heb je gevonden die filmschurken het meest gemeen hebben in hun schuilplaatsen?

CO: Ik denk dat wat me echt enthousiast maakte, en ik denk dat het veel resoneert met ons werk als architecten, deze zeer dramatische relatie met de natuur is. Als je kijkt naar De man met het gouden geweer, [de directeur] was deze architectuur op een vreemde, delicate manier aan het invoegen in dit zeer mooie landschap. Omdat het altijd een schuilplaats is, toch? Dus het kan niet zo zichtbaar zijn. Als je denkt aan het Elrod House in Diamanten zijn voor altijd, de manier waarop dat gebouw stenen van de site naar binnen haalt, is erg krachtig. Lautner heeft dat huis eigenlijk ontworpen. Er is dus een zeer verbonden idee van bouwen in de natuur en vaak op een delicate manier. Als je kijkt naar Ex-machine, de miljardair-antagonist heeft dit huis dat heel delicaat is in deze wat verondersteld wordt de wildernis van Alaska te zijn.

LE: Kunnen we het even hebben over het interieur? Ik ben vooral geïnteresseerd in sommige tegenstrijdigheden, zoals in De spion die van me hield, hij woont in deze sterk gemechaniseerde onderzeeër, maar dan is er nog een ouderwetse eetzaalsituatie.

CO: Ja. Ik denk dat het het beste was [gezegd] door een van de panelleden [die we hadden voor een bespreking van het boek, die zei]: "De buitenkant is dit soort gemechaniseerde octopus en de binnenkant is als Downton Abbey."

LE: Ja!

CO: Het is best interessant, toch? Omdat [in veel films], zelfs in De man met het gouden geweer, er is veel huiselijkheid gaande. Er is veel architectuur [dat is] hightech of bunkerachtig, maar dan is er dit soort huiselijkheid. In dat geval, De spion die van me hield, het is een bijna gotisch of barok niveau van comfort... Ik denk dat het ook een beetje rijkdom en een beetje macht laat zien... [Met Atlantis], ik bedoel, dat is echt een ongelooflijke uitspraak. Het is als: "Ja, dit ding heeft een open haard, maar ik zit in een onderzeeër."

LE: Het is alsof, schurken zijn nooit arm.

KO: Precies. Het is allemaal erg ambitieus. Het is als: "Wauw, kijk eens hoe deze jongens leven." [En toch] de held, James Bond, is bijna dakloos, toch? Hij heeft Skyfall [Lodge] die opduikt in film nummer 18 of zoiets, dat het het huis van zijn familie was. Maar in werkelijkheid is de man dakloos. Ik denk dat je het heel sterk ziet in Star Wars. Darth Vader heeft de ultieme wapens, de ultieme machines om planeten te doden en te vernietigen. De Deathstar... de machines en stations van de kwaadaardige keizer en alles, zijn fenomenaal. Maar het is bijna hetzelfde scenario van David en Goliath. Luke Skywalker komt van een boerderij. En de Millennium Falcon is een stuk rommel dat nauwelijks aan kon gaan wanneer ze het nodig hadden. Maar het geeft het die spanning die ik denk dat een interessant verhaal creëert.

LE: Helemaal. Ik denk dat er waarschijnlijk ook iets is in termen van dat het publiek zich meer geïdentificeerd voelt met helden dan met schurken en dat hier een soort Amerikaans rijkdomcomplex aan het werk is.

CO: Oh, ja. Zeker. En dan interessant genoeg, veel schurken zijn vaak ook de meer complexe personages. Ze geloven dat wat ze doen juist is. Ze hebben hun eigen Kool-Aid gedronken. En vaak is de architectuur en wat ze doen, in hun gedachten, utopisch.

LE: Natuurlijk, ik bedoel, je kunt naar veel enge architectuur in de wereld kijken die is opgebouwd uit utopische idealen zonder aanhalingstekens.

CO: Het gaat terug op veel van de architectuur van het Derde Rijk, deze architectuur van propaganda. Er is een [deel] in het boek over de productieontwerpers voor Star Wars en ze waren erg geïnspireerd door de architectuur van het Derde Rijk. Het was erg krachtig en dramatisch. En je kunt het zelfs in de laatste zien Star Wars aflevering, waar deze grote spandoeken en vlaggen zijn.

LE: Ik denk dat het ook heel interessant is om gewoon door te gaan op deze draad over nevenschikking en tegenstrijdigheid, wat Joseph Rosa schrijft in het openingsessay voor je boek - over de oorspronkelijke bedoeling van modernistische huizen om gemakkelijker leven aan te moedigen, de natuur uit te nodigen, in een poging dit nieuwe type Amerikaans idealisme binnen de huis... en dat is zo tegenstrijdig in de context van deze films waarin modernistische huizen decors worden voor schurkenstaten.

CO: Maar deze schurken willen altijd de betere manier van leven. Kijk naar de antagonist in Ex-machine: Hij gelooft dat hij voor God speelt. Hij wil een nieuwe toekomst creëren, een nieuw bewust wezen dat beter zal zijn dan de mensheid. Dus het volgt, denk ik, een beetje op met dat idee van het creëren van betere plaatsen, het creëren van betere manieren van leven.

LE: Ik bedoel, dat is een heel goed punt. En het zet me een beetje aan het denken, denk je dat de reden dat modernistische huizen nooit de sprong hebben gemaakt? om de Amerikaanse norm te worden, is dat er gewoon niet genoeg schurken in de samenleving zijn om daarin te leven huizen?

CO: Nou, ik weet niet of dat het geval is... maar ik denk dat de meeste mensen zich op hun gemak voelen bij traditionele en conservatieve gedachten en conservatieve manieren van leven. Ik denk dat je moderne architectuur op interessante plaatsen ziet, laten we zeggen in Zuid-Amerika en andere plaatsen waar ze in feite nieuw begonnen, fris begonnen. Dus ik denk dat het echt veel te maken heeft met dit idee van comfort, van traditie, en niet veel mensen willen de boot daarop laten schommelen... Ik bedoel, het is net als, kijkend naar het Capitool in Washington, DC, het zijn allemaal kopieën van Griekenland, en visioenen van Rome en dat soort dingen.

LE: Laatste vraag: hoe haalbaar zou het architectonisch gezien zijn om een ​​boosaardig hoofdkwartier in een vulkaan te bouwen?

CO: Ja, er zijn zeker heel ingewikkelde uitdagingen om daarmee om te gaan. Ik bedoel, hopelijk is deze vulkaan inactief, hoewel in De ongelofelijken, ze waren in staat om de actieve vulkaan te controleren, waarvan ik dacht, De ongelofelijken soort brengt het allemaal samen, bijna een van de grootste hits van deze spionagefilms en superheldengenres. En ze waren in staat om te creëren in harmonie met de kracht van de vulkaan, toch? De ultieme kracht van de aarde: ze waren in staat om het te benutten.