De Artist Studio in Brooklyn die bijna niet bestond

Het was ofwel de begrafenisonderneming, of gaf de geest volledig op. 'Ik had een heel slechte show', legt ontwerper Hana Getachew uit haar textielstudio in Brooklyn, New York, uit. 'Ik heb er zoveel moeite in gestoken - met heel mijn hart en ziel - en niemand stopte, niemand praatte.' De oprichter van Bolé Road Textiles had eerder positieve ervaringen met het tonen van haar collecties, maar deze keer verliet ze haar zonder een enkel gesprek over de boeken - laat staan ​​een connectie of een verkoop.

"Ik had zoiets van 'OK, dus wat ga je doen?' Ga je terug naar beneden? Ga je zeggen 'dit is het'? 'En ik had zoiets van,' dat ik verdubbel. ''

De volgende week zag Getachew een bord "te huur" op wat ze ontdekte dat het een voormalig uitvaartcentrum in Gowanus was, een wijk in Brooklyn. Ze besloot dat het het soort ruimte was waar ze haar bedrijf tot leven zou brengen. 'Ik denk dat het een combinatie is van de vloeren - die een beetje eigenzinnigheid en speelsheid brengen - en de witte muren, die me helpen nadenken over het creëren. 'Maar als ze eerlijk is, koos ze het meestal voor de vloeren. 'Mijn grootste zorg en mijn grootste liefde', zegt ze over de bruine en blauwe tegels aan de onderkant van haar atelier. De sterke esthetiek werd directe inspiratie voor Getachew - het kleurenschema vond een thuis in haar collectie en weefde zich in kleine details rond haar studio en leven. 'Een groot deel van het ontwerpproces wordt beïnvloed door wat je ziet - zo veel van het onderbewuste brein.'

Getachew behandelt haar ruimte als "een neutrale envelop", zoals ze het uitdrukt. 'Het is alsof je een mooi, schoon canvas hebt om te maken', zegt ze. Ze laat haar producten en meubels meestal centraal staan ​​in de studio door de ruimte bijna volledig wit te houden - een soort Pavloviaanse voorkeur die ze al vroeg op de universiteit ontwikkelde. Getachew vertelt over haar dagen als major in de schone kunsten, zoals ze het op een scherm ziet projecteren dat alleen zij kan zien. Een deel van haar programma omvatte de tijd die ze besteedde aan schilderen in een 200 jaar oud gebouw, waar de bovenste verdieping was gestript en veranderde in een geheel witte studio, overspoeld met natuurlijk licht van dakramen en de vloeren verweerd doeken. 'Ik had geen idee wat het betekende om kunstenaar te zijn', zegt ze. 'Toen ik voor het eerst die ruimte binnenliep, wist ik gewoon dat dit is wat ik wilde.' Ze behaalde een diploma in interieurontwerp en werd vervolgens associate principal bij een architectenbureau in New York City, waar ze flagshipstores en commerciële interieurs ontwierp, voordat ze doorging met een klein, in handen van vrouwen firma. 'Het was eigenlijk de eerste keer dat ik onder een vrouw werkte, en ze was een vrouw van kleur, wat veel voor me betekende', zegt ze.

Als vrouw van kleur brengt Getachew de geest van haar geboorteplaats Addis Ababa, Ethiopië, niet alleen met haar naar haar studio eigentijdse kijk op traditionele motieven, maar ze verwerkt ook haar diasporacultuur door de manier waarop ze met mensen buiten de ruimte. 'Ik heb een onzichtbare relatie met de voorbijgangers die ik niet ken, die ik niet ontmoet', zegt ze. 'Natuurlijk, ik heb mijn klanten die binnenkomen, geïnteresseerd zijn in textiel, maar hoe zit het met iedereen?'

Getachew legt uit dat er een compromis is om haar thuisland te verlaten - waar de stoffen met de hand worden geweven door lokale ambachtslieden - als het gaat om het concept van 'gemeenschap' in Ethiopië. 'Er is geen vergelijking', zegt ze over het leven in de Verenigde Staten. 'De relaties die mijn ouders hebben [in Ethiopië] zijn bijna niet te beschrijven - er is liefde en gehechtheid tussen familie en vrienden.'

Rond dezelfde tijd leerde ze wat het betekende om een ​​hoofdstad-kunstenaar te zijn, Getachew maakte een zomertrip naar Ethiopië. Ze reisde alleen met de bus van en naar musea om onderzoek te doen tijdens haar studie. Op een dag werd ze betrapt door een stortbui toen ze stemmen hoorde die uit een donkere kiosk kwamen en haar dat vertelden kom hier, kom hier, kom hier. Getachew zocht beschutting tegen de storm en dronk op hun verzoek thee met vreemden. Toen ze wegging, lieten ze haar natuurlijk niet betalen voor de thee. 'Dat is echt een soort van vastlegging zoals de Ethiopische mentaliteit en geest', zegt ze.

Net als haar regenachtige vrienden organiseert Getachew thuis in haar studio traditionele koffieceremonies samen met een Ethiopische café-eigenaar die ze in de wijk kent. 'Ik ben een Brooklynite', zegt ze. 'Het is wat ik op dit moment echt weet - ik doe dit om een ​​gemeenschapsgevoel op te bouwen met mijn naaste buren', zegt ze over het feest.

'Het is belangrijk om ruimtes te hebben die je voeden en herstellen, en deze ruimte doet dat voor mij', zegt ze. Als onderdeel van haar zelfzorgpraktijk richtte Getachew een permanente koffiehoek op en schenkt ze zichzelf op maandag verse bloemen, hoewel haar gekozen realiteit kosten met zich meebrengt. Het hebben van een studio betekende het elimineren van luxe zoals een personal trainer of lunchen. 'Het gaat erom te beslissen wat belangrijk is', zegt ze.

'Als je een bedrijfseigenaar bent, doe je eigenlijk alles en spreid je jezelf heel dun uit. Maar als je eenmaal gedwongen bent om je te concentreren op wat echt belangrijk is, doe je uiteindelijk de dingen die er het meest toe doen, waardoor je hyperefficiënt wordt ', zegt ze. 'Ik had een van die zakelijke momenten waarop je echt aan alles twijfelde en toen kwam ik op een kruispunt.' Haar risico om een ​​studio aan te nemen, heeft haar vruchten afgeworpen, zoals winkeliers willen Goop en One Kings Lane draag haar collecties.

"Deze ruimte geeft me plezier en vreugde - en dat is het doel dat ik probeer vast te leggen voor mijn klanten", zegt ze dezelfde verre ogen als wanneer ze praat over haar andere muzen: witte muren, funky vloeren, Addis Abeba en de mensheid. "Ik wil dat ze kunnen zeggen: 'Oh ja, dit is het gevoel waar ik voor ging.'" Ze mediteert over dit alles en stelt zichzelf eenvoudige vragen als markeringen voor echt succes: Heb ik nog steeds klanten die mijn collecties waarderen? Ben ik nog steeds verliefd op wat ik doe?

Voor Getachew, in haar uitvaartcentrum dat van huis is weggestuurd, is het ofwel bang voor het antwoord of wordt het voor altijd achtervolgd door het onbekende.

'Als we Ethiopië niet hadden verlaten, had ik dit bedrijf niet gehad. Of wie weet - misschien zou ik dat doen. We hebben onze eigen paden, onze eigen reizen ', zegt ze.