Deze Thaise kunstenaar zoekt naar sculpturen die mens en natuur als één vertegenwoordigen

Als je door Napa Valley rijdt en ziet dat iemand zorgvuldig een boomtak aan de kant van de weg bekijkt, is het misschien gewoon Sasi (ook bekend als Sasinun Kladpetch). Gebruik van gefokt mos, korstmos en vuil als kunstvoorraad, samen met door mensen gemaakte materialen zoals beton en hars, de 32-jarige kunstenaar maakt wandsculpturen die onderzoeken hoe mens en natuur samen kunnen leven samen.

Sasi groeide op in Thailand en woont sinds 2013 in de Verenigde Staten, waar ze naar de middelbare school voor beeldende kunst ging aan het San Francisco Art Institute. De creatieveling manifesteert haar ervaring als immigrant ook in de sculpturen die ze bouwt.

"Als ik een plant of mos zie groeien langs het trottoir in de kieren, doet dat me denken aan mezelf als immigrant", vertelt Sasi aan Hunker. "Toen ik hierheen verhuisde, naar een nieuwe omgeving, was het veel voor mij om me aan te passen. Taal is anders. Cultuur is anders. Als ik het mos zie - niemand heeft het daar geplant - zijn het gewoon natuurlijke elementen, zoals regen, water en stof, en het vormde zichzelf tot een plant. Als niemand het doodt, zal het langzaam groeien. Voor mij is mos erg moeilijk om in die situatie te verkeren en te leren hoe je je moet aanpassen."

Het was altijd de droom van de beeldhouwer geweest om naar Amerika te komen, maar ze was diep gehecht aan haar familie in Thailand. Nadat ze daar haar bachelordiploma had behaald, stierf Sasi's grootvader helaas, en toen voelde ze zich klaar om te verhuizen. "Er zijn veel meer mogelijkheden in Amerika wat betreft [het starten van een] kunsthandel", legt ze uit.

Sasi's achtergrond ligt eigenlijk in keramiek, maar ze veranderde haar focus nadat ze naar de VS was verhuisd. "Keramiek is ingewikkelder met timing en onvoorspelbaar totdat je het uiteindelijke resultaat krijgt", zegt ze. "Soms duurt het weken voordat het klaar is, dus ik probeerde met andere materialen te experimenteren." Toen vond ze beton, een ruw, door mensen gemaakt materiaal waardoor de natuur erin en eromheen kan groeien.

"Het is een materiaal dat voor mij ademt - je sluit het niet af", zegt Sasi, die beton beschrijft. "Het is semi-biologisch, zou ik zeggen."

Een belangrijk onderdeel van Sasi's creatieve proces is dat ze haar materialen zoveel mogelijk kan beheersen. Vanwege de ervaring van de kunstenaar met klei, verwerkt ze graag aarde in haar werk - vooral omdat het iets is dat kan worden gevormd om nieuwe vormen te vormen. Hoewel Sasi er alles aan doet om de natuur onder controle te krijgen, erkent ze ook: "Soms beheerst de natuur ons - zoals bij veel rampen in de wereld. Maar je kunt er ook in samenhang mee leren leven."

Sasi gebruikt hars als voorbeeld om deze duw- en trekrelatie te illustreren: "Het is een heldere, waterige vloeistof wanneer het wordt gegoten, dus ik heb geen controle over hoe het in het stuk stroomt, in het mos. Het lijkt heel erg op water, je kunt er geen controle over krijgen, maar je kunt er wel vormen mee creëren."

Voordat ze aan de slag gaat, moet de beeldhouwer zelf op zoek naar haar eigen materialen. Meestal doet ze dat nadat het in San Francisco regent - "het mos zal fris en groen zijn" - door door wijnland te rijden. "Mensen gooien stukjes natuur [zoals gevallen takken] langs de kant van de weg en ik denk dat ze hopen dat een vuilniswagen het zal pakken", legt Sasi uit. "Ik zal stoppen en langzaam het mos of korstmos van takken afpellen. Als ik geen tijd heb, schuif ik het hele ding in de auto. Het is beter om te schillen als het nog nat is en de bovenste lagen eraf te halen." Soms heeft de kunstenaar geluk en vind een omgehakte boom in haar eigen buurt, of zal in staat zijn om vuil op te halen bij een lokale vriend achtertuin.

"Als ik de afgedankte natuur niet pak, gooien mensen het gewoon weg", stelt Sasi. "Het gaat toch nergens voor worden gebruikt, dus ik denk gewoon: 'Ik kan het net zo goed nemen.'" Op een kaart houdt de creatieveling alle plaatsen bij waar ze haar materiaal vindt.

Met verzamelde vondsten in haar studio in San Francisco, haalt Sasi extra inspiratie uit de architecturale en minimalistische vormen die ze in tijdschriften en artikelen ziet. Hoewel ze de neiging heeft om eerst haar ideeën te schetsen, kunnen andere concepten, zodra de kunstenaar aan het werk gaat, onderbreken en vorm krijgen. Uiteindelijk wil ze werk maken waarmee mensen het buitenleven naar binnen kunnen halen, waardoor ze materialen kunnen zien die leven creëren, maar die vaak over het hoofd worden gezien.

Het eindresultaat van Sasi is een microkosmos van onze moderne wereld - maar met een sleutelgat aan de achterkant, zodat je het aan je muur kunt hangen. De enige beperking is dat, net als bij bepaalde soorten schilderijen, de sculpturen van de kunstenaar niet in direct licht kunnen worden geplaatst omdat het mos zal uitdrogen. Nog een voorbeeld van een poging om het vaak oncontroleerbare te beheersen.

Naast haar sculpturen werkt Sasi nog steeds aan aardewerk, maakt ze plantenbakken voor een nabijgelegen winkel en knoopt ze sculpturen en mokken voor een galerij. "Bij keramiek is het meditatief. Als ik aan het stuur werk, denk ik niet na en laat ik mijn spiergeheugen gewoon werken." Tijdens de pandemie is deze kunstvorm heeft gediend als een vorm van therapie voor de creatieveling, die veilig tijd kon doorbrengen met ontstressen in een keramiekstudio.

Tijdens de lockdown richtte Sasi zich ook op het maken van kleinere sculpturen die ze in haar keuken kon schuren en polijsten. Dit is iets wat ze graag meer zou doen voor mensen met kleinere ruimtes.

Momenteel werkt Sasi aan een stuk voor het binnenkort te verschijnen Line Hotel in San Francisco. Ze heeft ook haar eigen werk Hunker House in Venetië, Californië. In de toekomst wil de creatieveling proberen haar mediums te combineren om aardewerk te creëren waarin de natuur is verwerkt - zoals een betonnen plaat met mos en hars. Als iemand erachter kan komen hoe de twee naast elkaar kunnen bestaan, net als mensen en de natuur, dan is het Sasi.