Biografie van architect Beverly L. Greene

Tijdens je lessen Amerikaanse geschiedenis en maatschappijleer, heb je waarschijnlijk niet geleerd over Beverly L. Groen. Ondanks dat ze de eerste Afro-Amerikaanse vrouw was met een vergunning als architect in de Verenigde Staten, Zwarte pioniers en grensverbrekers zoals Greene worden vaak onterecht naar de marge van hun geschiedenis.

Greene werd geboren in Chicago op 4 oktober 1915 en groeide op aan de zuidkant in een overwegend gebied bewoond door zwarte mensen die denigrerend de "Black Belt" of "Black Ghetto" werden genoemd, en later genaamd "Bronzeville." Ze was van jongs af aan een pionier en werd de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die een bachelor of science graad in bouwkunde van de University of Illinois at Urbana-Champaign, en was

In het begin van haar carrière sloot ze zich aan bij een collectief van zwarte architecten en ingenieurs in Chicago die onvermoeibaar vochten voor de bouw van een huisvestingsproject om de zwarte bevolking van Chicago te dienen, en ze wilden zwarte mensen in dienst nemen om te bouwen het. Na jarenlang lobbyen heeft de Ida B. Wells Housing Project werd goedgekeurd, wat een van Greene's eerste banen als professionele architect zou zijn.

Op 26-jarige leeftijd ontving Greene officieel haar architectuurlicentie en de eer om de eerste zwarte vrouw te zijn die dit deed. Het is belangrijk om te erkennen dat terwijl Greene de eerste werdlicentieZwarte vrouwelijke architect in de VS was er geweest drie bekende zwarte vrouwen die architecten waren voordat Greene het veld was binnengekomen: Elizabeth Carter Brooks (1867-1951), Amaza Lee Meredith (1895-1984) en Ethel Bailey Furman (1893-1976).

Greene maakte in 1944 de overstap van Chicago naar New York City, nadat ze had gesolliciteerd naar een baan bij de Metropolitan Life Insurance Company (MetLife) gaat werken aan een huisvestingsproject voor Stuyvesant Town in Lower Manhattan. MetLife had expliciet verklaard dat Afro-Amerikanen niet aan het project mochten werken, maar Greene solliciteerde toch, nooit iemand die zich liet afschrikken door de racistische status-quo. En zoals het hoort, kreeg ze de baan.

Ondanks dat ze moedig een positie bemachtigde waarvan ze oorspronkelijk was uitgesloten, stopte Greene slechts tweeënhalf dagen later, toen ze een beurs kreeg van Columbia University om haar master binnen te halen architectuur. Nadat ze een jaar later haar diploma had behaald, werd ze geïnterviewd in deNew York Amsterdam Nieuwsen zei: "Negervrouwen in de naoorlogse wereld zullen een vruchtbaar veld hebben in de architectuur. Ik zou willen dat anderen het zouden proberen."

Nadat ze haar master had behaald, werkte Greene voor de bekende ziekenhuisontwerper Isadore Rosenfield aan veel projecten in Brooklyn en Harlem. Ze had haar hand in het theaterontwerp aan de Universiteit van Arkansas; het Sarah Lawrence College Arts Complex in Bronxville, NY; de Grosse Pointe-bibliotheek in Grosse Point, MI; en het Winthrop Rockefeller-huis in Tarrytown, NY, onder anderen.

Greene's werk ging zelfs wereldwijd, toen ze van 1954 tot 1958 samen met architect Marcel Breuer werkte aan het hoofdkwartier van de Verenigde Naties van UNESCO in Parijs. In die tijd was Greene de enige zwarte vrouw in dienst van Breuer, en een van de slechts twee vrouwen in het algemeen.

De laatste projecten van Greene's carrière waren terug in New York City, waar ze werkten op de University Heights-campus van NYU in de Bronx. Greene stierf na een plotselinge ziekte in 1957 op 41-jarige leeftijd. Het was passend dat haar begrafenis werd gehouden in een gebouw dat ze had helpen ontwerpen, het Unity Funeral Home in New York.

We hebben aanzienlijke vooruitgang geboekt in de richting van opname in de VS sinds Greene een praktiserend architect was, maar zwarte vrouwen zijn nog steeds sterk ondervertegenwoordigd in het veld. Volgens de 2020 National Council of Architectural Registration Boards, slechts 0,4% van de geregistreerde architecten in de VS zijn zwarte vrouwen. We moeten de erfenis van Greene blijven eren door haar verhaal te delen en aan te dringen op meer diversiteit in architectuur en daarbuiten.