Toegankelijkheid van de universiteitscampus mag niet ten koste gaan van studenten met een handicap

Toen André, een student aan de Universiteit van Massachusetts Amherst, een mobiliteitsbeperking kreeg, realiseerde hij zich al snel: dat een van zijn lessen zou worden gegeven in een klaslokaal dat zich op een grote trap bevond zonder andere toegang punt. André (weigerde achternaam te geven) moest contact opnemen met het college en de klas laten verhuizen naar een andere kamer die zou zijn toegankelijk voor hem als rolstoelgebruiker. Dit nieuwe klaslokaal was ook verder weg en hinderde andere studenten in de klas.

"Voor jezelf pleiten kost veel energie", André, die betrokken raakte bij Access UMass, een groep gehandicapte studenten die pleit voor

Universiteitscampussen zijn aanzienlijk verbeterd in de jaren sinds de Americans with Disabilities Act (ADA) in 1991 werd aangenomen. Bijna 20% van de niet-gegradueerde studenten heeft een zelf-geïdentificeerde handicap volgens een onderzoek uit 2016 uitgevoerd door de Nationaal centrum voor onderwijsstatistieken, en 90% van de hogescholen en universiteiten meldt dat ze gehandicapte studenten hebben ingeschreven volgens a enquête 2011 ook door de NCES. Deze cijfers kunnen nog hoger zijn als je rekening houdt met studenten die nog niet gediagnosticeerd zijn of die hun handicap niet registreren bij hun hogeschool of universiteit.

"De last van het opkomen voor jezelf valt zo vaak bij de gehandicapte studenten." — André

"Het lijkt alsof de meeste campussen het beter doen dan vroeger om gebouwen toegankelijk te maken", zegt Sheryl Burgstahler, directeur van toegankelijke technologie en de Handicap, kansen, internetwerken en technologie (DO-IT) Centrum aan de Universiteit van Washington in Seattle, Washington.

Er zijn echter nog steeds aanzienlijke barrières, en dat is vooral te wijten aan het feit dat universiteitscampussen er in wezen uitzien als miniatuursteden en veel campussen hebben een aantal oudere gebouwen die zijn ontworpen en gebouwd voordat de toegankelijkheidsnormen waren in situ. "Een universiteit kan in een tijdsbestek twee of vier nieuwe gebouwen bouwen, maar ze hebben nog steeds negentig bestaande gebouwen", zegt Karen L. Braitmayer, kameraad van de American Institute of Architects en directeur bij Studio Pacifica, een bureau van architecten en toegankelijkheidsexperts dat zich richt op advies voor toegankelijke architectuur- en ontwerpprojecten. "Dit is geen clean sweep waarbij ineens de hele campus bereikbaar is."

Hoewel nieuwere gebouwen ADA-compatibel kunnen zijn, betekent dat niet noodzakelijk dat ze echt toegankelijk zijn voor gehandicapte studenten. André zegt dat bij UMass Amherst nieuwe en pas gerenoveerde gebouwen altijd ADA-compatibel zijn, maar vaak toegankelijkheidsvoorzieningen missen waardoor ze bruikbaar zouden zijn voor gehandicapte studenten. Zo is de Worcester Dining Hall onlangs gerenoveerd, maar daar kan André niet heen omdat er geen tafels zijn die toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers. Een gebrek aan volledige toegankelijkheid leidt tot onbedoelde segregatie; André zegt dat hij en de meeste van zijn gehandicapte vrienden allemaal in dezelfde slaapzaal wonen, Brett Hall, omdat het een van de alleen betrouwbaar toegankelijke slaapzalen en is speciaal gerenoveerd voor rolstoelen en andere mobiliteitshulpmiddelen gebruikers. Ze dineren allemaal om dezelfde reden in Franklin Dining Hall, want op verzoek van een van zijn vrienden is er een toegankelijke tafel aan de eetzaal toegevoegd.

"Dat komt omdat we werden uitgesloten van andere ruimtes op de campus en gedwongen werden in deze toegankelijke ruimtes." — André

"Velen van ons eten niet aan dezelfde tafel en wonen niet in dezelfde slaapzaal omdat we allemaal één grote, gelukkige vriendengroep zijn", zegt hij. "Dat komt omdat we werden uitgesloten van andere ruimtes op de campus en gedwongen werden in deze toegankelijke ruimtes."

Attitudes rond toegankelijkheid maken ook deel uit van de vergelijking. Zowel Braitmayer als Burgstahler pleiten voor universeel ontwerp, een ontwerpprincipe dat gebouwen, producten of omgevingen voor alle mensen toegankelijk maakt. "Ik denk dat universeel ontwerp een kernwaarde voor ons is als we proberen oplossingen te vinden die alle behoeften van alle soorten handicaps ondersteunen", zegt Braitmayer. Universeel ontwerp gaat zelfs verder dan handicaps en gaat over het voor iedereen bruikbaar maken van ruimtes. Braitmayer wijst erop hoe een automatische deuropener kan worden ontworpen met het oog op gebruikers van mobiliteitshulpmiddelen, maar het is ook gunstig voor een student die veel tassen bij zich heeft. "Veel van deze [toegankelijkheids]oplossingen ondersteunen veel verschillende mensen; voor ons is dat de universele ontwerpaanpak."

Bij het ontwerp van campusgebouwen en infrastructuur is toegankelijkheid vaak een bijzaak als deze niet helemaal wordt weggelaten. Veel ontwerpers en architecten werken niet met universeel ontwerp in gedachten. Braitmayer's firma Studio Pacifica werkt met dergelijke mensen om ervoor te zorgen dat universiteitscampussen en andere projecten het hoogste niveau van toegankelijkheid hebben, gezien de beperkingen van het project. Op een universiteitscampus die extreem heuvelachtig is met veel steile contouren, moedigde het team van Braitmayer sterk het gebruik van liften in nieuwe gebouwen om te dienen als een soort 'heuvelbeklimming' waarbij studenten een gebouw binnen kunnen gaan, de lift kunnen gebruiken en aan de andere kant van de heuvel. Die liften moeten dan ook 24/7 toegankelijk zijn voor studenten, zodat ze ze kunnen gebruiken om zich door de heuvels op de campus te verplaatsen.

"Veel van deze [toegankelijkheids]oplossingen ondersteunen veel verschillende mensen; voor ons is dat de universele ontwerpbenadering." - Karen L. Braitmayer

De ervaring van Burgstahler is dat veel mensen die deze faciliteiten ontwerpen, toegankelijkheid nog steeds bekijken vanuit een accommodatieperspectief - in plaats van een universeel ontwerpperspectief. Om de manier waarop ze denken te veranderen, moet vanaf het begin universeel ontwerp worden opgenomen. Aan de Universiteit van Washington meldden studenten toegankelijkheidsproblemen in scheikunde- en wetenschappelijke laboratoria, zoals het niet kunnen krijgen onder een tafel als rolstoelgebruiker. Een verandering die campussen kunnen maken, zegt Burgstahler, is het betrekken van gehandicapte studenten bij het plannings- en overlegproces voor nieuwe ruimtes op de campus.

Toen de Universiteit van Washington een nieuw wetenschappelijk laboratorium ontwierp, zei ze dat ze ongeveer zes gehandicapte studenten hebben aangeworven om als betaalde consultants deel te nemen. Deze studenten bekeken de ontwerpplannen en maakten een fysieke rondleiding door de faciliteit terwijl deze werd gebouwd, zodat ze gebieden konden aanwijzen waar de toegankelijkheid minimaal zou kunnen zijn of helemaal zou ontbreken. Een van de studenten zei dat een automatische deuropener te dicht bij de deur was voor een rolstoelgebruiker om effectief gebruiken, en een andere toonde hoe de architecten het presentatiescherm zouden kunnen heroriënteren zodat meer mensen kunnen bekijk het.

Architecten en ontwerpers zijn vaak bang dat toegankelijkheidsverbeteringen te uitdagend of te duur zullen zijn om te voltooien, wat niet altijd juist is. "De architect zei dat ze na hun vertrek onder de indruk waren van hoe eenvoudig de ideeën van de studenten waren", zegt Burgstahler.

Toegankelijkheid hoeft geen last te zijn voor universiteitscampussen om te implementeren, en het hoeft niet op de schouders van gehandicapte studenten en personeel te rusten om voor hun behoeften te pleiten. "Toegankelijkheid kan nooit reactief zijn", zegt Nick D. Shelley, Lasell University-klas van 2022 afgestudeerd en oprichter van Access Lasell, een hoofdstuk van Campus Access Network (CAN). Shelley legt uit dat de grootste zorgen over de toegankelijkheid bij Lasell zijn onder meer een gebrek aan automatische deurknoppen, een hellend campusterrein en onjuiste bewegwijzering, zoals campusgebouwen met nepbraille. "Als een school reageert op iemand die tegen een drempel aanliep, is dat geen toegankelijkheid. Toegankelijkheid is preventief of proactief, toegankelijkheid is iemand die nog nooit een toegangsbarrière heeft gehad."

"Toegankelijkheid is preventief of proactief, toegankelijkheid is iemand die nog nooit een toegangsbarrière heeft ondervonden." -Nick D. Shelley

Shelley zegt dat Lasell de toegankelijkheid heeft verbeterd. De universiteit heeft een Toegankelijkheidsverbeteringsteam opgericht nadat Shelley een video had gemaakt voor zijn Honours Capstone-onderdeel van de toegangsbarrières waarmee hij op de campus wordt geconfronteerd met een handmatige rolstoel. Er is echter nog meer te doen, en Shelley zegt dat een gebrek aan liften in het Edwards Student Center een grote barrière is omdat essentiële studentenvoorzieningen op elke verdieping beschikbaar zijn.

"Ik had zoveel moeite om op de bovenste verdieping te komen. De enige 'toegankelijke' ingang is op een steile heuvel en daarboven is maar één parkeerplaats, dus ik kon vaak niet op de bovenste verdieping komen", legt hij uit. "Dit was extreem stressvol omdat er verplichte tests en gezondheidsdiensten zijn. Over het algemeen moet een campus als die van Lasell met een heuvelachtig terrein goede toegankelijkheidsvoorzieningen hebben om studenten en docenten van de verschillende niveaus op en neer te krijgen."

Aan het einde van het lentesemestersymposium van dit jaar hielden Shelley en anderen een sit-in in het Edwards Student Center, in de trap en vroeg iedereen die langsliep beleefd om de begaanbare route te nemen, wat betekende dat ze de straat af moesten en om de blok.

Veel toegankelijke ingangen en routes zijn uit de weg of aan de achterkant, en volgens Burgstahler is dit een probleem. Als een student een toegankelijke ingang gebruikt, moet hij zich welkom voelen, vindt ze. Ontwerpers moeten nadenken om de entree aantrekkelijk en gemakkelijk te maken, niet alleen toegankelijk. "Al onze studenten moeten zich welkom voelen", zegt ze. "Als je altijd door de achterdeur moet of op de achterste rij moet zitten, is dat niet erg welkom."

“Al onze studenten moeten zich welkom voelen. Als je altijd door de achterdeur moet of op de achterste rij moet zitten, is dat niet erg welkom." - Sheryl Burgstahler

Meer campussen moeten vanaf het begin prioriteit geven aan universeel ontwerp in hun planning, in plaats van toegankelijkheid te beschouwen als simpelweg het volgen van ADA-compliance en het maken van aanpassingen. Wanneer toegankelijkheid en universeel ontwerp niet vanaf het begin centraal staan ​​in het proces, krijg je vaak een: problemen en uiteindelijk meer geld uitgeven om steeds weer hetzelfde te doen, volgens zowel Burgstahler als Braitmayer. "Toegankelijkheid is geen extra stap, het is een stap die je hebt weggelaten. Het is een stap die je hebt gemist", zegt André.