Geschiedenis van Chinese papieren lantaarns

Papieren lantaarns zijn veel meer dan alleen lichtbronnen of decoraties in Chinese restaurants - ze hebben duizenden jaren geschiedenis en zijn diep doordrenkt met symboliek. Sinds hun oprichting, zo'n 2000 jaar geleden, hebben de lantaarns utilitaire, militaire, religieuze en decoratieve doeleinden gediend in culturen in heel Azië, en uiteindelijk over de hele wereld verspreid.

Om de Asian American en Pacific Islander (AAPI) Heritage Month te vieren, kijken we naar de lange geschiedenis van Chinese papieren lantaarns.

Wie heeft de papieren lantaarn uitgevonden?

Papieren lantaarns deden voor het eerst hun intrede tijdens de Oostelijke Han-dynastie in China, die duurde van 25 tot 220 na Christus. In die tijd werd de papieren kap (die soms van zijde was gemaakt, niet van papier) gebruikt om te voorkomen dat de wind uitwaaide kaars.

Maar omdat ze een leeg canvas waren, begonnen mensen deze lantaarns te versieren en ze te schilderen met Chinese karakters. Sommigen gebruikten ze zelfs om reclame te maken voor bedrijven, aldus de Chinees Talen Instituut (CLI). De legende suggereert ook dat het leger mogelijk luchtlantaarns - miniatuur heteluchtballonnen - als berichtensysteem heeft gebruikt, per CNN.

Wat zijn de verschillende soorten papieren lantaarns?

Er zijn drie verschillende soorten papieren lantaarns: hangende lantaarns, luchtlantaarns en waterlantaarns. Zoals hun namen al doen vermoeden, worden hangende lantaarns aan palen of balken gehangen en worden ze meestal gebruikt als praktische verlichting, maar ook als decoratieve (of zelfs advertorial) items.

Luchtlantaarns hebben ongeveer dezelfde constructie als hangende lantaarns, maar in plaats van vastgebonden te zijn, zweven ze vrij. Wanneer de kaars in de lantaarn de lucht verwarmt die in de papieren kap zit, stijgt deze de lucht in, net als een heteluchtballon.

Er zijn ook waterlantaarns die niet in de lucht maar op het water drijven.

Wat is een lantaarnfestival?

De originele Chinese papieren lantaarns werden snel door de boeddhisten aangepast om te worden gebruikt op festivals, met name voor de feestdag die het einde van Chinees Nieuwjaar markeert, gevierd op de 15e dag en de eerste volle maan van het jaar, volgens Brittannië. Op die dag - of beter gezegd 's avonds - staken boeddhisten papieren lantaarns aan om Boeddha te eren.

Uiteindelijk verspreidde de traditie zich naar de algemene bevolking, die vervolgens lantaarns gebruikte als een manier om hun voorouders op dezelfde feestdag te eren. Deze lantaarns waren meestal wit, een kleur die in de Chinese cultuur wordt geassocieerd met de dood. Lantaarns voor algemeen gebruik waren daarentegen vaak rood, een gunstige kleur.

Tijdens de Tang-dynastie (618 tot 907 n.Chr.) begonnen mensen die lantaarnfestivals vierden luchtlantaarns te gebruiken in plaats van hangende lantaarns, per CLI, en de praktijk bleef hangen.

Tegenwoordig worden over de hele wereld lantaarnfestivals met luchtlantaarns gehouden, vooral in Azië. Hoewel ze een prachtig gezicht zijn, zijn ze ook enigszins gevaarlijk, omdat het bekend is dat luchtlantaarns vuur veroorzaken als ze terugvallen op de grond, volgens DW. Ze vormen ook een bedreiging voor de luchtvaart en er zijn zorgen over vervuiling. Sommige gemeenten hebben om deze redenen zelfs luchtlantaarns verboden. In South Carolina bijvoorbeeld moeten luchtlantaarns aan de grond worden vastgebonden zodat ze niet wegvliegen en ergens ongecontroleerd in brand vliegen.

Hoe evolueerden papieren lantaarns in de loop van de tijd?

De populariteit van papieren lantaarns verspreidde zich over Azië, met veel culturen die de Chinese traditie nabootsten. In Japan werden chochin papieren lantaarns ontwikkeld in de 16e eeuw, en werden populair tussen de 17e en 19e eeuw, volgens Tokyo's Bureau voor industriële en arbeidszaken. Deze lantaarns waren vaak inklapbaar en werden vaak met de hand beschilderd met een familiewapen, karakters of andere kunst.

Na honderden jaren nam de populariteit van het vaartuig af tot het midden van de 20e eeuw. Amerikaanse beeldhouwer Isamu Noguchi bezocht de Japanse stad Gifu, ooit een centrum van chochin-productie, waar de burgemeester de kunstenaar de opdracht gaf om de industrie nieuw leven in te blazen. Noguchi ontwikkelde de lichtsculptuur Akari, een moderne kijk op de traditionele chochin, vernoemd naar de Japans woord voor 'licht'. De grootste verandering was het elektrificeren van de lantaarns, waardoor ze volledig in de 20e kwamen eeuw. Akari-lichtsculpturen worden nog steeds geproduceerd.