De Brooklyn Jewelry Studio van Digby en Iona is geworteld in het verleden

Digby en Iona, de eclectische sieradenstudio die werd geprezen Mode als een "vintage schatkamer", zit op de derde verdieping van de Invisible Dog Art Center, een pakhuis aan Bergen Street in Brooklyn. Voor eigenaar Aaron Ruff is de studio als een eigen onzichtbare ketting. Sinds hij 12 jaar geleden voor het eerst naar Cobble Hill verhuisde, woonde hij nooit meer dan op loopafstand.

Die lage, drukke straten waar Cobble Hill plaats maakt voor Boerum Hill zijn om de gebruikelijke redenen het afgelopen decennium drastisch veranderd. Maar het Invisible Dog-magazijn van 30.000 vierkante meter is opmerkelijk onaangetast gebleven, deels omdat de Franse oprichter, Lucien Zayan, zo gepassioneerd is over het creëren van een bloeiende kunstenaarsgemeenschap, en gedeeltelijk, zegt Ruff, omdat de eigenaar van het gebouw, Frank DeFalco, niet de man wil zijn die de buurt.

"Elk ander magazijn in een straal van 20 blokken van deze ruimte is afgebroken of veranderd in zeer luxe appartementen", zegt Ruff. Maar zelfs nu Blue Bottle Coffee, Van Leeuwen Ice Cream en Warby Parker nu in de buurt liggen, blijft de studio van Ruff een stap terug in het verleden - precies zoals hij het leuk vindt.

Ruff heeft altijd van het verweerde, het vintage en het afgedankte gehouden - vooral als er een zeevarend element bij betrokken is. En de huidige incarnatie van zijn sieradenstudio staat bol van de unieke vondsten.

Een enorme buffelkop - bijna Ferdinand genaamd, die toen te onnozel leek - doemt groot op boven de enorme werkbank, het meest gewaardeerde bezit van Ruff. De verweerde 16-voet tafel die nu centraal staat in de studio was origineel voor het gebouw, dat dateert uit de 19e eeuw. Toen de eigenaren de uitgestrekte derde verdieping ombouwden tot individuele studio's, zag Ruff zijn kans. 'Ik heb die tafel in mijn hoek geduwd', lacht hij. Ze hebben de studio eromheen gebouwd. 'Het is echt het anker van de hele ruimte.'

"Elk ander magazijn in een straal van 20 blokken van deze ruimte is afgebroken of veranderd in zeer luxe appartementen", zegt Ruff.

Bij de ingang is er de deur die met Ruff heeft gereisd elke keer dat de studio is verhuisd, meest recentelijk vanaf een plek van 200 vierkante meter in een liftschacht van de Invisible Dog, waar hij bijna zeven jaar geleden begon, naar de huidige met licht gevulde plek waar hij nu woont - bijna drie keer de grootte. 'Dat is altijd de deur naar de studio geweest', zegt Ruff. 'Ik sleep hem overal mee naartoe sinds ik hem uit de prullenbak heb gehaald.'

Net binnen de deur leest een oude voetenbank "Ernest J. Tyndall. Kapitein U.S.A.F. "Het komt uit een tijd dat Ruff regelmatig landgoedverkopen zou doen in New York. Toen Ruff de footlocker terug in zijn ruimte had, ontdekte hij dat iemand de originele illustraties van de Tyndall had overschilderd - verbazingwekkende tekeningen van bommenwerpers uit de Tweede Wereldoorlog. 'Er zat een archeologisch aspect aan: we ontdekten iets dat al tientallen jaren verborgen was', legt hij uit. Dat is het bijzondere aan deze vondsten. Het is het soort gelaagde verleden dat als inspiratie dient en een rode draad is voor het merk Digby en Iona.

'Op dit moment zijn het gewoon stapels en stapels diamanten en we zijn aan het sorteren', zegt Ruff.

Op een vochtige herfst vrijdag zijn de diamanten binnengekomen. Ruff kijkt over hen heen, naast zijn stagiaires. Dit is de nieuwste versie van het merk Digby en Iona - verlovingsringen op maat, met rokerige peper-en-zout-diamanten en werkelijk unieke saffieren uit een zeldzame huismijn in Montana.

'Op dit moment zijn het gewoon stapels en stapels diamanten en we zijn aan het sorteren', legt hij uit. 'Dat kost ons de hele dag. En dan zullen sommige van die stukken bestemd zijn voor bestaande ontwerpen. De interessantere dingen zullen we opzij zetten voor toekomstig denken of voor nieuwe ontwerpen en proberen ze huizen te vinden. "

Dat is zijn favoriete onderdeel van die baan.

Elders, in kasten en tentoongesteld, zijn de grillige zegelringen waarvoor Digby en Iona voor het eerst beroemd werden: de op tatoeage geïnspireerde lijnen, met literaire of historische achtergrondverhalen, elk seizoen een nieuwe, strak samengestelde collectie, in overeenstemming met de mode kalender. Ruff probeert altijd terug te gaan naar dat soort diep creatief werk, maar het gezoem van het bezitten van zijn eigen bedrijf lonkt.

Nog een nieuw element dat lonkt? Familie. Terug in Ruff's Brooklyn Heights-appartement, dat hij beschrijft als grotendeels onopvallend - afgezien van de diep persoonlijke verzameling kunst en artefacten - is zijn 9 maanden oude zoon, Ayu.

'Het is moeilijk om dit soort esthetiek en liefde voor oude roestige dingen te behouden en ook om een ​​kind mobiel te maken', zegt hij. 'Hij valt op de meest met lood beschilderde, chippy, roestige dingen in het appartement.'

Terwijl ze op zoek zijn naar een nieuwe plek in de buurt, komen de kunst en verzamelobjecten die zo centraal staan ​​in het standpunt van Ruff. "Het is hoe je die stijl van Americana noemt, landgoedverkoop, vintage die de laatste jaren zo populair is geweest", zegt hij. "Dat is altijd mijn stijl en mijn passie geweest en het zijn de dingen die ik al tientallen jaren verzamel." Een andere manier om het te zeggen, zegt hij, is 'gecureerd hamsteren'.

Onder de galeriewand staat een enorme tafel die Ruff heeft gebouwd - een gigantisch blok, doorgesneden met een kettingzaag en vervolgens in een weekend geëgaliseerd. Het weerspiegelt zijn oorspronkelijke wortels in meubeldesign - en dat trok hem vanuit Maine naar Brooklyn. ('Ik geniet er veel meer van nu het een hobby is', zegt hij.) De sieraden die nu zijn leven bepalen, waren, zo lijkt het, bijna een ongeluk. Hij volgde een sieradenontwerples toen hij bij Parsons was, en toen de meubels die hij maakte niet werden verkocht, maar de sieraden wel, nam hij het als een teken.

Voor Ruff neemt het een speciale plaats in zoals de Invisible Dog - waar de eigenaren toegewijd zijn aan het bouwen van een waar creatieve ruimte, meer dan winst - om dat soort ongelukken in de loop van de tijd tot volledige carrières te laten uitgroeien.

'Ik denk niet dat mijn werk zou zijn waar het nu is zonder in de ruimte te zijn geweest', zegt hij. 'Met veel van de kunstenaars in het gebouw had geluk er veel mee te maken.'