Je kunt Cory Buckner bedanken voor haar hulp bij het redden van een van de meest indrukwekkende buurten van L.A.

'Deze kant van het huis krijgt ochtendzon, wat echt heerlijk is', zegt architect Cory Buckner merkte ze op toen ze haar onberispelijke huis in het midden van de eeuw in Crestwood Hills liet zien.

Het is een idyllische gemeenschap hoog boven Sunset Boulevard in Brentwood, Californië. De enclave op een heuvel ligt bovenop een ooit afgelegen deel van het Santa Monica-gebergte in Los Angeles en werd opgericht als reactie op een ernstig woningtekort aan de westkust na de Tweede Wereldoorlog. In 1946 besloten vier veteranen die terugkwamen uit de oorlog om hun middelen te bundelen en hier een hectare land te kopen.

Hun plan was idealistisch, zelfs voor het optimisme van het tijdperk: ze wilden woningen bouwen op het terrein met een centraal recreatiegebied dat als coöperatie moest worden beheerd.

De vier mannen vertelden hun vrienden over het land en breidden de gemeenschap uit tot 25 geïnteresseerde buren. Vervolgens vertelden die vrienden het aan anderen en de lijst groeide tot 150. Later verscheen er een artikel in de

De grootste fout die de vier mannen maakten was het kopen van land op een heuvel - uiteindelijk kostte elk perceel veel meer om te ontwikkelen dan verwacht en verminderde de coöperatieve geest. Maar een deel van hun werk, inclusief het adres van Bucker, staat vandaag. Sterke architectonische richtlijnen bepalen nog steeds de stijl van de huizen, dus 'zie je geen mediterrane stijl in de buurt', merkte ze op.

Later in haar tour zit ze aan haar eettafel waar houten Eames-eetkamerstoelen perfect contrasteren met glanzende zwart-witte vinyl Kentile-vloeren, die origineel zijn. 'Er zit twee procent asbest in,' merkte Buckner op. 'Het lijkt geen probleem te zijn, want iedereen in deze buurt lijkt 104 te worden.'

Haar huis bevindt zich net achter een poort op de aangrenzende parkeerplaats van de kleuterschool, een ander overblijfsel van de visie van de veteranen. Het was ooit het architectenbureau van de Mutual Housing Association (MHA), de naam van de gemeenschap voordat het bekend werd als Crestwood Hills. Dit is waar architecten A. Quincy Jones, Whitney Smith en constructeur Edgardo Contini ontwierpen de panden met behulp van zichtbare, niet-luxe materialen zoals multiplex, betonblokken en sequoia.

Buckner wist niets van de geschiedenis van de buurt totdat vrienden die daar woonden haar mening wilden over een huis dat ze verbouwden. Ze hadden een andere architect ingehuurd die een balk uit de woonkamer verwijderde, en ze dacht dat de upgrade gevoeliger zou kunnen zijn voor de bestaande structuur. Al snel verhuisde ze zelf naar het huis.

'Het eerste dat ik deed toen we intrekten, was een paar van deze dingen die ik voor mijn vrienden had meegenomen, terugzetten', gaf ze lachend toe. 'Ik heb in hun behoeften voorzien, maar ik ben nu veel koppiger.'

Dat gevoel van serendipiteit, waarbij een toevallige gebeurtenis de volgende fasen van haar leven veranderde, lijkt een thema voor Buckner te zijn. Tijdens haar studie aan het Chouinard Art Institute besloot ze een lange autorit te maken van Palmdale naar de plaats van haar ouders in Malibu in een poging haar nieuwe auto, een gebruikte Volkswagen-bus, te blijven besturen. Ze reed tot iets in de verte haar dwong te stoppen - een gebouw op een heuveltop dat leek op een Shinto-schrijn.

'Gewoon mooi', herinnerde Buckner zich. Ze vond de oprit en liep met haar tekenblok naar boven, ging op minder dan 30 meter afstand zitten en begon te schetsen.

Ze realiseerde zich niet dat binnen de structuur architect Fred Lyman en zijn toenmalige secretaris waren. Buckner vertelt dat de secretaresse zoiets had voorgesteld als: 'Fred, er is een mooi meisje, waarom vraag je haar niet of ze een baan nodig heeft?', Herinnerde Buckner zich. 'Dus deze knappe man kwam naar buiten en vroeg:' Wil je een baan? ' En ik zei: 'Nou ja, eigenlijk.' '

Ze werkte in het weekend en na de les voor Lyman. Op een gegeven moment vertelde ze hem dat ze wist hoe ze moest tekenen en hij besefte dat ze een veel betere tekenaar zou worden dan secretaris. Dus verplaatste hij haar naar de tekenkamer boven.

'Ik heb vele, vele jaren bij hem in de leer gelopen,' herinnerde Buckner zich. 'Het is me gelukt genoeg tijd in te klokken om mijn rijbewijs te halen.'

In 1978 had Lyman 1.000 hectare land in Minnesota gekocht en verliet hij zijn kantoor in Los Angeles om een ​​school te creëren. Op een dag ging de telefoon toen ze bij haar tekenbureau losse eindjes aan het knopen was. Ze vertelde de beller dat Lyman was verhuisd, maar dat ze hem graag wilde ontmoeten.

'Dus boem! Ik krijg een nieuw huis in Malibu aan Broad Beach Road, te beginnen bij de poorten, 'zei Buckner. 'En ze hadden geen vereisten... ze wisten niets van architectuur en ik kreeg de vrije hand. '

Van daaruit sneeuwde het woonwerk. En hoewel ze merkt dat ze niet wist waarom ze niet geïntimideerd was, wist ze ook dat ze voorbereid was.

'Ik ben geen' ego'-architect ', zei ze en zei dat ze goed met mensen samenwerkt en luistert naar wat ze willen. 'Ik probeerde niet' mijn 'stijl vast te stellen, ook al was het een modernistische taal. Het leek een beetje op Fred Lyman of A. Quincy Jones of David Roberts. Ik denk dat dat de reden is waarom ik me aangetrokken voel tot hun werk. '

Helaas - of misschien toevallig - had een brand het huis dat ze in 1993 deelde met haar overleden echtgenoot, architect Nick Roberts, verwoest. Ze vertelde hun makelaar: Crestwood Hills of buste. De makelaar noemde daar een huis dat te koop was, maar sindsdien van de markt was gehaald. Ze besloten om hun geluk te beproeven en toch op de deur te kloppen.

'Ik kwam tot aan de deur die openging en zei tegen mezelf:' Dit is het. Het kan me niet schelen wat ik moet doen om dit huis te krijgen '', herinnert ze zich. Vervolgens liet ze de eigenaar ermee instemmen om te verkopen.

'Het klinkt nu gek, maar deze huizen waren niet echt gewild', merkte Buckner op. 'Ze waren gewild voor veel waarden, dus toen Nick en ik introkken, realiseerden we ons dat ze rechts en links werden afgebroken. [Dus] we begonnen een kleine conserveringsbeweging. "

Ze begonnen met het uitnodigen van de eigenaren van de oorspronkelijke MHA-huizen voor een bijeenkomst samen met de verantwoordelijke van de Historic Preservation Overlay Zone. De hele buurt kon historisch worden verklaard, als mensen maar geïnteresseerd waren. Maar zelfs een van de levende oprichters wilde niet helpen. Dus, Buckner bleef erbij. Twee jaar later probeerde ze het opnieuw met nog vijf sites die aan de beschermende richtlijnen voldeden.

"Tegen die tijd was er wat mediaspel over en mensen begonnen moderne architectuur te ontdekken - dat dit eigenlijk waardevol was om te bewaren, dus hielden we de ontwikkelaars een tijdje op afstand, "zei ze zei.

Met Buckner kreeg de buurt een ingebouwde architect en conservator. Toen zij en haar man hun huis eenmaal hadden hersteld, kwam het woord naar buiten en pakte ze steeds meer werk op. Van de 30 intact gelaten MHA-huizen heeft ze er 12 gerestaureerd. En in totaal zijn 15 woningen aangewezen als historische monumenten binnen de stad.

Tegenwoordig kost een leeg perceel in Crestwood Hills een koper bijna $ 2 miljoen. En elke makelaarssite heeft enige verwijzing naar de historische betekenis van het gebied. Daarom ontving Buckner in 2002 de Los Angeles Preservation Award voor haar inspanningen.

Tientallen jaren nadat de veteranen een plan hadden gemaakt voor een modernistisch gehucht, en zelfs vele jaren geleden dat ze hun struikelde buurt, Buckner kan nog steeds het huis bewonderen dat ze heeft gered terwijl ze aan anderen werkte in die geestverwant vasthoudendheid.

'Ik zou zeggen dat ik hier hofarchitect ben', grapte ze. 'Het is mijn nalatenschap.'

Cory Buckner richt zich op restauraties en modern woonontwerp in Los Angeles. Ze is de auteur van A. Quincy Jones.