7 zwarte architecten die de moderne architectuur hebben gevormd

Als u ooit van of naar de internationale luchthaven van Los Angeles (LAX) bent gevlogen, heeft u gewinkeld op Saks Fifth Avenue of de Mall of America, of bezocht Duke University, je hebt de prachtige werken van zwart ervaren architecten. Ze hebben enorm bijgedragen aan het moderne landschap en design van de Verenigde Staten en daarbuiten. Maar zwarte architecten hebben voortdurend tegen de verwachtingen in gewerkt en kregen zelden de nodige eer.

Veel bronnen noemen de bevindingen van De directory van Afro-Amerikaanse architecten, waaruit blijkt dat minder dan 2% van de geregistreerde architecten Afro-Amerikaans is. Gebrek aan zichtbaarheid staat echter geenszins gelijk aan gebrek aan invloed. We bekijken zeven zwarte architecten wiens briljante werk blijft dienen als een bewijs van talent dat zwaarder weegt dan beperkingen. Dit is slechts een inleiding en zeker niet uitputtend.

Met een uitgebreide klantenkring van de grootste beroemdheden van Old Hollywood, Paul R. Williams wordt een 'Architect voor de sterren.' Ondanks dat hij ontmoedigd wordt om het veld op te gaan vanwege de mogelijke rassendiscriminatie en isolatie die hij zou kunnen hebben (en deed) ervaring, de hoogbegaafde Williams vestigde een gewaardeerde reputatie en werd het eerste Afro-Amerikaanse lid van de American Institute of Architects (AIA) in 1923.

Een man met stijl en gratie, hij wordt vereerd vanwege zijn veelzijdigheid en ontwerpen die glamourboodschappen overbrengen. Hij nam vaak elementen van traditioneel revivalisme op met adembenemende ingangen en wenteltrappen. Williams ontwierp huizen voor klanten zoals Lucille Ball, Frank Sinatra, Tyrone Powers en J.P Atkins. Hij is ook verantwoordelijk voor de ontwerpen van de Tweede Baptistenkerk, Saks Fifth Avenue, de Beverly Hills Hotel, en nog veel meer. Williams stierf in 1980. Hij kreeg zijn bloemen pas 37 jaar na zijn dood toen hij de AIA's van 2017 ontving Gouden medaille, de hoogste eer van de organisatie.

Hoewel ze geen formele opleiding of diploma's in architectuur heeft genoten, wordt Amaza Lee Meredith beschouwd als een van de meest gewaagde architecten van haar tijd. Volgens de Virginia Heritage ArchivesMeredith ging naar de Virginia State University, waar ze de afdeling schone kunsten oprichtte. Rond 1939 ontwierp ze haar eigen huis - dat een van de luidste opstandige verklaringen zou worden tegen de traditionele heroplevingsstijlen die destijds in Virginia werden gewaardeerd. Azurest South, Merediths naam voor het huis, is geprezen voor zijn baanbrekende en onverschrokken verwijzing naar internationale stijl, met zijn moderne kenmerken zoals een plat dak, een geometrisch losse vorm, minimale en consistente kleurlijnen en een gladde buitenafwerking. Nu is Azurest South opgenomen in het nationaal register van historische plaatsen en is het officiële alumni-huis van Virginia State University.

Meredith was in haar tijd een van de weinige zwarte architecten. Een van haar laatste grote projecten zou Azurest North zijn, een recreatieve plek voor welvarende Afro-Amerikaanse families op Long Island. Ze bracht haar latere jaren bescheiden door met het bouwen van huizen voor haar geliefden.

In 2019 was het zo gemeld dat meer dan 80 miljoen mensen in één jaar van en naar LAX reisden. De miljoenen die vertrokken uit Terminal 1 hebben waarschijnlijk geen idee dat een zwarte vrouw genaamd Norma Sklarek diezelfde ruimte heeft ontworpen. De eerste Afro-Amerikaanse vrouw in vele categorieën (architect met licentie in Californië en New York, en AIA-lid), Sklarek wordt met recht geprezen om haar geavanceerde vaardigheden in technische details en projectmanagement voor major gebouwen.

Haar cv is uitgebreid en heeft voor veel vooraanstaande architectenbureaus op hoge posities gewerkt, waaronder Skidmore Owings & Merrill, Gruen Associates als regisseur, en Welton Becket & Associates als vice-president. Bij Gruen resulteerde haar partnerschap met de beroemde architect César Pelli in beroemde gebouwen zoals het stadhuis van San Bernardino, Pacific Design Center, en de Amerikaanse ambassade in Tokio. Haar werk breidde zich uit met Terminal 1 voor LAX, de Mall of America en vele andere institutionele gebouwen. Bij deze projecten hield Sklarek zich meer bezig met productie dan met ontwerpen; ze eens gezegd die architectuur 'moet functioneel en aangenaam zijn, niet alleen naar het beeld van het architecten-ego'. Sklarek hielp ook bij het starten van het grootste architectenbureau dat uitsluitend in handen is van vrouwen in de Verenigde Staten, Siegel Sklarek Diamant. In 1980 werd ze de eerste zwarte vrouw van AIA die werd toegelaten tot Fellow vanwege haar voortdurende positieve impact.

Julian Abele wordt geëerd voor zijn voortreffelijke herenhuizen in beaux-arts-stijl, openbare gebouwen en projecten op de universiteitscampus. Populair tijdens het vergulde tijdperk waren gotische en Georgische technieken zijn vakgebied. Maar zijn echte talent was artistiek innoveren voorbij hen om adembenemende gebouwen te creëren die tijdloos bleven. Tijdens zijn carrière bleef hij trouw aan zijn vriend Horace Trumbauer en werkte als de hoofdontwerper van het bedrijf van Trumbauer. Hij maakte werken als de Philadelphia Museum of Art, de Widener Library aan de Harvard University, en de Gratis bibliotheek van Philadelphia.

Abele's beroemdste en meest geprezen werk tot op de dag van vandaag is zijn briljante eenwording van Duke universiteit's west en oost kwadranten met de creatieve vermenging van traditionele Engelse revival ontwerpen, ontworpen in de jaren '40. Deze prestatie is niet alleen baanbrekend vanwege zijn architecturale kunstenaarschap, maar ook voor Abele's vermogen om dat te doen overstijgen raciale onderdrukking en ontwerpen delen van een campus die alleen voor blanken is, op een moment dat hij dat niet eens zou zijn geaccepteerd. Vier decennia zouden verstrijken voordat Abele vanwege een grootse prestatie in het openbaar zou worden gevierd voor zijn werk door de universiteit familielid (die destijds naar de universiteit ging) die een ontroerende brief schreef die de onbezongen held er weer in dwong zichtbaarheid. De afgelopen jaren is de west quad hernoemd Abele Quad om zijn enorme bijdrage en nalatenschap te eren.

Beverly Loraine Greene werd geboren in Chicago en behaalde een graad in architectuur aan de University of Illinois Urbana-Champaign in 1936 - naar verluidt de eerste Afro-Amerikaanse vrouw om dit te doen. Na haar afstuderen werkte ze kort voor de Chicago Housing Authority. De raciale grenzen van de stad bleken echter te sterk en ze had moeite om erkenning te krijgen als een zwarte, vrouwelijke architect.

Greene verhuisde naar New York, waar ze sterke relaties smeedde met vooraanstaande bedrijven en prominente publieke figuren. Haar werken omvatten de Stuyvesant Housing Projects en het ontwerpen van zorginstellingen bij de firma Isadore Rosenfield. Haar grootste project was in samenwerking met Marcel Breuer op de UNESCO hoofdkantoor van de Verenigde Naties in Parijs. Helaas stierf ze in 1957, voordat veel ervan af was. Ze werd herinnerd als een pionier en inspiratie voor jongere architecten, omdat ze ondanks haar sterke racisme en seksisme onwankelbaar bleef in haar architectonische bezigheden.

Georgia Louise Harris Brown - in ieder geval een goed afgeronde architect - steeg naar bekendheid vanwege haar geavanceerde industriële vaardigheden en het gebruik van technologie. Brown's vaardigheden werden gecultiveerd door haar aanwezigheid op de School of Engineering and Architecture aan de Universiteit van Kansas en de Instituut voor Technologie van Illinois (IIT), waar ze leerde van Mies van der Rohe. Haar voormalige leraar zou haar uitnodigen om aan zijn Promontory Apartments en Lake Shore Drive Apartments te werken.

In 1953 verliet Brown de Verenigde Staten en bouwde een lucratieve carrière voor zichzelf op in Brazilië. Ze werkte aan projecten zoals het National City Bank Building en de Kodak-fabriek in São Paulo. Door haar status als Amerikaanse immigrant kon ze de perfecte verbinding worden tussen Amerikaanse bedrijven die in Latijns-Amerika wilden bouwen en haar gelieerde bedrijven. Nadat ze in 1993 ziek werd, keerde ze terug naar haar Amerikaanse huis. Niettemin vestigde ze een sterke erfenis als een pragmatische ontwerper en een hele reeks architectonische constructies achtergelaten, waaronder privéwoningen, fabrieken en zelfs meubels.

David Adjaye mag dan de jongste en enige levende architect op deze lijst zijn, maar zijn baanbrekende werk heeft hem al een titel bezorgd als een van de hedendaagse architectonische pioniers. Adjaye is een Ghanees-Britse architect wiens werk zich over de hele wereld uitstrekt. Na een groot deel van zijn leven naar verschillende landen te hebben gereisd, ontwikkelde hij een wereldwijde mentaliteit en empathie voor culturen en gemeenschappen. Zo schijnt sociaal bewustzijn door zijn werk heen, evenals een oprechte waardering van verschillende cultuurspecifieke kunstvormen. Het National Museum of African American History and Culture, een project van $ 540 miljoen waaraan Adjaye heeft meegewerkt, is geïnspireerd op de Yoruba-tribale kunst en het "ingewikkelde ijzerwerk gemaakt door tot slaaf gemaakte Afro-Amerikanen", aldus de museum site. Het museum is met opzet ontworpen om van binnen naar buiten te verwijzen naar de zwarte cultuur, tot in de details van functionaliteit en interieurontwerp.

Adjaye's eclectische en vooruitstrevende praktijk heeft hem de Panerai London Design Medal en de titel van 2013 Architectuurvernieuwer van het jaar Door de Wall Street Journal Magazine. Internationaal uitgewerkt, omvatten Adjaye's projecten de Ideeënwinkel in Londen, de Studio Museum in New York, en de Moscow School of Management in Skolkovo. Meer recentelijk ontving Adjaye ridderschap van koningin Elizabeth zelf. In zijn opmerkingen zei hij: 'Ik zie dit niet als een persoonlijke viering, maar als een viering van het enorme potentieel - en de verantwoordelijkheid - voor architectuur om positieve sociale verandering teweeg te brengen.'