System korzeniowy drzewa szarańczy miodowej

Szarańcza miodowa (Gleditsia triacanthos), zwana także pospolitą szarańczą miodową, jest średniej wielkości, szybko rosnące drzewo liściaste o jasnych do ciemnozielonych liściach o długości od 6 do 8 cali i wielkości od 1 do 4 1/2 cale szerokości. Jesienią liście te żółkną. Szarańcza miodowa ma otwarty, rozkładający się baldachim i system korzeniowy dostosowujący się do różnych środowisk.

Wszystkie drzewa mają pewne cechy korzenia. Systemy korzeni drzew, w najbardziej podstawowej formie, składają się z kilku dużych, trwałych korzeni - które zapewniają zakotwiczenie i transport wody i składników odżywczych - oraz mniejszych, tymczasowych korzeni podajnika i włosy korzeniowe. Te korzenie podajnika zapewniają podstawowe środki pochłaniania wody i składników odżywczych, które znajdują się głównie w pobliżu powierzchni gleby. Te mniejsze korzenie służą temu celowi przez rok lub dwa lata, po czym umierają lub zostają zintegrowane z większymi korzeniami.

Niektórzy naukowcy klasyfikują system korzeniowy szarańczy miodowej jako system korzeniowy serca, podczas gdy inni klasyfikują go jako system korzeniowy. Jest to zrozumiałe, ponieważ korzenie tego drzewa mają cechy obu. Szarańcza miodna ma silne, głębokie korzenie palowe, które sięgają 20 stóp w dół, w przeciwieństwie do większości drzew, które rozciągają się tylko na 3 do 7 stóp poniżej powierzchnia Jednak, w przeciwieństwie do klasycznego systemu korzeniowego, drzewa szarańczy mają również obficie rozgałęzione korzenie, co jest charakterystyczne dla korzenia serca systemy.

Podczas gdy korzenie szarańczy miodowej mogą znajdować się gdzieś pomiędzy klasycznymi systemami korzeniowymi i sercami korzeniowymi, nie mają płaskich systemów korzeniowych. Płaskie systemy korzeniowe znajdują się prawie całkowicie blisko powierzchni. Może to powodować problemy ze stabilnością drzewa podczas sztormów i zdarzeń, które zakłócają glebę. Płytkie korzenie powodują również problemy z utrzymaniem stoczni, ponieważ nie można ich kosić ani sadzić. Do pospolitych drzew o płaskich korzeniach należą klony srebrne i cukrowe, brzoza, drzewo bawełniane, jodła, świerk i hackberry.

Korzenie drzew potrzebują odpowiedniego środowiska do rozkwitu. Korzenie szarańczy miodnej można dostosować do szerokiej gamy gleb, w tym gleb alkalicznych i słonych. Jednak najlepiej radzą sobie na bogatych, wilgotnych ziemiach dna. Inne czynniki, które mogą wpływać na rozwój korzeni, obejmują głębokość i temperaturę gleby, a także dostępność wody, minerałów, tlenu i grzybów mikoryzowych. Grzyby te atakują systemy korzeniowe drzew, ale - w przeciwieństwie do wielu innych rodzajów grzybów - tworzą związek symbiotyczny. Sieć mikoryzy zwiększa pobór minerałów i wody przez drzewo, a drzewo dostarcza grzybom węglowodanów.