Jaka jest różnica między zwapnionym a wymytym profilem gleby?

Czynniki takie jak klimat, rodzaj materiału rodzicielskiego i rodzaj roślinności mogą odegrać ważną rolę w kształtowaniu właściwości gleby i zasobów, na jakie może sobie pozwolić rosnące tam rośliny. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy główne kategorie procesów formowania gleby. W dwóch z nich ługowanie odgrywa znaczącą rolę w pionowym rozmieszczeniu składników odżywczych; po trzecie, wymywanie jest praktycznie nieobecne i odgrywa niewielką lub żadną rolę.

W ciepłych, suchych murawach bakterie glebowe i grzyby szybko przekształcają rozkładającą się materię organiczną w próchnicę, dzięki czemu górne warstwy gleby stają się bogate. Grzebiące się zwierzęta mieszają tę materię organiczną głębiej w glebie. Trawa pobiera dużo wapnia i pobiera go z niższych warstw gleby; kiedy umierają, przywracają go do górnych warstw, więc gleby te są zwykle lekko alkaliczne i zawierają duże ilości soli wapnia. Z tego powodu nazywane są glebami zwapnionymi. Zwapnienie może również mieć miejsce w regionach pustynnych; tylko tutaj proces przebiega nieco inaczej - woda podnosząca się poprzez działanie kapilarne pozostawia złoża węglanu wapnia, a materia organiczna jest niewielka lub nie ma jej wcale.

Ługowanie dzieje się, gdy woda z czasem usuwa rozpuszczalne składniki odżywcze z gleby. Zwapnione gleby zwykle nie są wymywane, chociaż niewłaściwe zarządzanie gruntami może prowadzić do znacznego wymywania, a tym samym utraty żyzności gleby. Pustynie o zwapnionym profilu glebowym mogą być żyzne, jeśli są silnie nawadniane, chociaż problemem jest wymagana ilość wody. Dwa inne procesy tworzenia gleby prowadzą jednak do profili, w których wymywanie odgrywa znaczącą rolę w dystrybucji składników pokarmowych. Procesami tymi są lateralizacja i podzolizacja.

Laterytowy profil gleby często tworzy się w gorących, wilgotnych regionach tropikalnych, gdzie procesy chemiczne szybko rozkładają skały, aby dostarczyć więcej materiału macierzystego dla gleby. Rozkład zachodzi bardzo szybko, ale składniki odżywcze zawracane do gleby są szybko wycofywane przez inną roślinność. Pozostałe składniki odżywcze są zwykle wypłukiwane z górnych warstw przez wodę, więc pomimo bujnej natury roślinności, którą wspierają, gleby te są ubogie w składniki odżywcze. Prawie wszystkie składniki odżywcze są zawarte w samej roślinności, a po ich usunięciu gleba nie nadaje się do uprawy.

Chłodniejsze lasy w regionach umiarkowanych charakteryzują się również intensywnym wymywaniem w glebie. Rozkładająca się ściółka na powierzchni jest bogata w kwasy organiczne, które pomagają ługować mineralne składniki odżywcze z najwyższych warstw gleby. Drobne cząstki gliny również mają tendencję do przesuwania się w dół, pozostawiając grubą, ubogą w składniki odżywcze górną warstwę. Tymczasem podłoże kończy się obfitą gliną, przez co z czasem staje się bardziej nieprzepuszczalne. Ta cała sytuacja działa dobrze w przypadku drzew i krzewów o korzeniach sięgających pod najwyższą warstwę; ale w przypadku traw jest to niepożądany stan rzeczy. Gleby w lasach liściastych są zwykle mniej kwaśne niż w lasach sosnowych.