Kobiety i queerowi handlowcy rekonstruują przyszłość swojej branży

Dla Chara Millera-Kinga Drewniany Maven, obróbka drewna była miłością od pierwszej budowy. Wiele lat temu nauczycielka stolarni z Decatur w stanie Georgia postanowiła spróbować odtworzyć kosztowną ramę łóżka, którą kochała, ale nie było jej na nią stać. Miała wtedy dwadzieścia kilka lat i nie miała żadnego doświadczenia w stolarstwie, ale poradziła sobie dzięki radom wuja, wiertarce, którą pożyczyła od swojego szefa, i czystej determinacji.

„Złożyłam to łóżko i spałam na nim przez siedem lat” – mówi Hunkerowi.

Od tego czasu Miller-King poświęcała cały swój wolny czas projektom stolarni, doskonaląc swoje rzemiosło jako dodatek do pracy w korporacji. Praca ta spełniała ją twórczo, ale samozwańcza społeczna motylka miała trudności ze znalezieniem wspólnoty. W jej okolicy nie było wielu stolarzy, nie mówiąc już o innych czarnych kobietach, a wchodzenie do całkowicie męskich, głównie białych przestrzeni sprawiało, że czuła się „trochę nieswojo”.

Wszystko zmieniło się w 2017 roku, kiedy Miller-King zrobił jej pierwsze konto na Instagramie. Niedawno urodziła bliźnięta i porzuciła pracę w korporacji, nie mając nic innego do zaoferowania. Handlowcy z całego świata znajdowali się w pobliżu hashtagu, a jej sieć rozwijała się wykładniczo. „15 lat temu znalazłam stolarzy, których chciałam poznać — kobiety, innych rodziców, osoby kolorowe” — mówi. Zaledwie kilka miesięcy później założyła The Wooden Maven, aby kontynuować edukację w zakresie obróbki drewna w pełnym wymiarze godzin.

Sukces Millera-Kinga w tej dziedzinie to nie lada wyczyn. Do dziś zawody wykwalifikowanych, które obejmują zawody takie jak budownictwo, stolarstwo i hydraulika, są w dużej mierze zdominowane przez mężczyzn. Przestarzałe role płciowe i instytucjonalne kontrolowanie zmówiły się, aby stworzyć kulturę, w której wiele kobiet i osób queer po prostu nie czuje się mile widzianych. I ci, którzyDowłamania do branży często napotykają frustrujące przeszkody, takie jak rozbieżności w wynagrodzeniach lub molestowanie seksualne.

Według danych z 2019 r Departament Pracy Stanów Zjednoczonych, kobiety stanowią zaledwie 8,1% z 779 567 pełnoetatowych kierowników budowy w kraju. Ich mediana zarobków jest prawie o 11 000 dolarów niższa niż ich męskich odpowiedników. Te różnice między płciami są jeszcze większe w niektórych branżach – na przykład w hydraulice, instalatorstwie rur i instalacji parowych, w których 99% siły roboczej stanowią mężczyźni.

Ale fala zaczyna się odwracać. Internet i media społecznościowe zdemokratyzowały informacje o zawodach, umożliwiając kobietom ciekawym tych zawodów uczyć się podstawowych umiejętności, badać opcje formalnego szkolenia i dzielić się historiami z innymi handlowcami, którzy dzielą się swoim życiem doświadczenie. Mimo że są niedostatecznie reprezentowane, kobiety w branżach nie są już izolowane ani niewidoczne.

W raporcie z 2020 r Instytut Badań nad Polityką Kobiet (IWPR) oszacowali, że w handlu pracuje obecnie rekordowa liczba 300 000 amerykańskich kobiet. I usługi handy prowadzone przez kobiety i queer — kolejna tradycyjnie zdominowana przez mężczyzn przestrzeń — rozkwita w różnych miastach w całym kraju. Tworząc przestrzeń dla siebie, Miller-King i jej rówieśnicy tworzą bardziej przyjazne środowisko dla innych kobiet i queerowych rzemieślników.

Jak zawody stały się „męską pracą”

Większości z nas słowo „handlowcy” prawdopodobnie przywołuje obrazy szorstkich, wygadanych mężczyzn w kombinezonach. Możesz nawet zdecydować się na termin „handlowiec” związany z płcią lub użyć wyrażenia takiego jak „Znam faceta”, gdy polecasz swojego hydraulika lub elektryka. Tak, zawody wymagające wysokich kwalifikacji od dawna są zdominowane przez mężczyzn, ale ten rażący przykład nierówności płci już tak oskarżenie kultury wewnątrz i wokół zawodów, a nie zdolność kobiet do ich wykonywania Oferty pracy.

Szybkie spojrzenie wstecz na historię naszego narodu ujawnia bogatą spuściznę kobiet w branżach. Podczas II wojny światowej legiony kobiet w całych Stanach Zjednoczonych podejmował fizycznie wymagające prace fabryczne do produkcji materiałów wojennych, podczas gdy ludzie walczyli za granicą. Do 1945 roku prawie jedna czwarta wszystkich zamężnych kobiet pracował poza domem.

Był to pierwszy przypadek masowego wejścia amerykańskich kobiet na rynek pracy. Komunikaty rządowe pozycjonowały te pracownice jako patriotyczne bohaterki, podważając wszelkie kulturowe scenariusze dotyczące wrodzonej słabości kobiet lub braku przynależności do sfery publicznej. Kiedy Rosie the Riveter powiedziała „możemy to zrobić”, miała rację.

Niestety, po zakończeniu wojny większość kobiet pracujących w fabrykach była zwolnieni ze swoich stanowisk aby zrobić miejsce dla mężczyzn wracających do domu z linii frontu. Przesłanie było jasne: to była praca dla mężczyzn, a nawet jeśli dla kobietmógłzrób to, lepiej nadawały się do macierzyństwa i życia domowego. (Nieważne, że zarobki, które kobiety zarabiały, gdy ich mężowie byli na wojnie, często utrzymywały ich rodziny).

„Podnoszenie ciężkiego sprzętu — to robota mężczyzny. Jesteś mały i filigranowy, więc nie chcemy, żebyś to robił. W końcu kobiety zaczynają wierzyć, że nawet nie jesteśmy w stanie tego zrobić.” — Char Miller-King z The Wooden Maven

Te normy dotyczące płci w dużej mierze przetrwały, choć w bardziej ukryciu od przełomu wieków. Nadal odstraszają one kobiety, które czują pociąg do pracy ręcznej lub kariery handlowca lub majsterkowicza. Dawno minęły czasy, kiedy były praktyczne umiejętności, takie jak stolarka w programach większości szkół publicznych. Od dzisiejszych młodych kobiet oczekuje się, że będą uczęszczać do college'u, a nie do szkoły zawodowej, i pracować przy biurku, a nie na ławce w warsztacie.

Nie pomaga to, że te role płciowe są wzmacniane przez popularne media. Nawet w programach telewizyjnych o renowacji domów wykonawcy są nieproporcjonalnie „atrakcyjnymi białymi mężczyznami”, podkreśla Miller-King. Kobiety są częściej przedstawiane jako projektantki wnętrz.

„Linie między tym, co powinni robić chłopcy, a tym, co powinny robić dziewczyny, stały się bardzo wyraźne” — kontynuuje. „Bo jeśli [kobiety] mają być widziane, lubiane i uwielbiane, musimy być piękne. Musimy być szczupli; musimy mieć jasną skórę; a nasze paznokcie muszą być zrobione. Nie możemy być tym, czym tradycyjnie jest mężczyzna. „Podnoszenie ciężkiego sprzętu — to robota mężczyzny. Jesteś mały i filigranowy, więc nie chcemy, żebyś to robił. I w końcu kobiety zaczynają wierzyć, że nawet nie jesteśmy w stanie tego zrobić”.

Strach przed nękaniem w pracy również często działa odstraszająco i słusznie. Wcześniej wspomniane Raport IWPR z 2020 roku przeprowadziła ankietę wśród ponad 2600 handlowców na temat ich osobistych doświadczeń w branży. Około jedna czwarta ankietowanych kobiet stwierdziła, że ​​są „zawsze lub często nękane” ze względu na swoją płeć. Dziewiętnaście procent respondentów LGBTQ również zgłosiło konsekwentne nękanie ze względu na swoją orientację seksualną.

Beth Pointer, generalny wykonawca z siedzibą w Baltimore i właściciel Gotowa budowa, doskonale zdaje sobie sprawę z tej walki. Na początku tego roku ona i jej zespół przeprowadzili rozmowy kwalifikacyjne z 12 kandydatami, aby obsadzić wolne miejsce na staż w firmie. Dziesięciu z tych kandydatów to kobiety, a „każdy” powiedział, że chętnie włamie się do zawodów, ale boi się molestowania seksualnego przez współpracowników płci męskiej.

„Ogólnie rzecz biorąc, osoby na poziomie praktykanta są źle traktowane w branżach jako prawo przejścia, rodzaj otrzęsin. A kobiety nie chcą znosić tego gówna. Osoby queer nie chcą znosić tego gówna. Ponieważ kobieta, osoba o innym kolorze skóry, osoba queer może czuć się o wiele bardziej niebezpieczna” – Beth Pointer z Done Construction

„Ogólnie rzecz biorąc, osoby na poziomie stażu są źle traktowane w branżach jako prawo przejścia, rodzaj mgły” – mówi Hunkerowi. „A kobiety nie chcą znosić tego gówna. Osoby queer nie chcą znosić tego gówna. Ponieważ kobieta, osoba o innym kolorze skóry, osoba queer może czuć się o wiele bardziej niebezpieczna”.

Kopacz? Te toksyczne postawy odstraszają również potencjalnych klientów. Pointer mówi, że wielu jej klientów zatrudnia Done Construction, ponieważ jej kontrahenci nie są protekcjonalni ani nie osądzają – ani nie tłumaczą. „Wielu naszych klientów to mężczyźni”, wyjaśnia, „i wielu z nich miało okropne doświadczenia z mężczyznami w branżach. Patriarchat jest zły dla wszystkich”.

W kierunku bardziej otwartej przyszłości

Pomimo tych ciągłych przeszkód kobiety dołączają do zawodów w rekordowej liczbie. W połowie 2010 roku nastąpił szczególnie zauważalny wzrost kobiety pracujące na budowie. Wynika to przynajmniej częściowo z celowych wysiłków grup branżowych, takich jak Chicago Women in Trades (CWIT), mających na celu rekrutację pracownic, ale aby je zatrzymać, nadrzędna kultura musi się zmienić. Kobiety i osoby queer w branżach zasługują na to, by się rozwijać, a nie tylko przetrwać.

Budowa matriarchatu jest jednym z przykładów firmy działającej na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet i osób queer w branżach. Założona tej wiosny firma Matriarchy Build łączy majsterkowiczów zajmujących się renowacją domów z ekspertami ze swojego katalogu doświadczeni profesjonaliści — wszystkie kobiety lub osoby queer w branżach lub przydatnych usługach — na Zoom jeden na jeden konsultacje. Niektórzy profesjonaliści są samoukami; inni mają formalne szkolenie lub licencje w zależności od ich specjalizacji.

Współzałożycielki Lacey Soslow i Gabriella Ainslie indywidualnie sprawdzają każdego Pro i gwarantują „wsparcie i wskazówki bez żargonu i protekcjonalnego języka”. To zwycięstwo zarówno dla ich profesjonalistów, jak i klientów.

„Myślę, że postrzeganie, że [branże] to klub dla chłopców, nie jest tak naprawdę postrzeganiem” – mówi Ainslie Hunkerowi. „To klub dla chłopców. Robimy to, ponieważ historycznie nie było wspaniale i chcemy stworzyć społeczność i centrum dla ludzi”.

Katalog Matriarchy Build zawiera również przydatnych robotników. Chociaż niekoniecznie są wykwalifikowanymi rzemieślnikami, majsterkowicze zwykle posiadają podobne umiejętności i mogą wykonywać szeroki zakres napraw domowych. Może to być łatwiejsza przestrzeń do włamania się dla kobiet i osób queer, ponieważ często mają one trudności z zapewnieniem praktyk zawodowych lub formalnego szkolenia tak łatwo, jak cispłciowi mężczyźni.

„W handlu jest dużo pilnowania bramek” — wyjaśnia Pointer. „To jest naprawdę ukierunkowane na pytanie:„ Czy twój tata to zrobił? Nauczył cię to robić? W takim razie masz prawo tu być. Z pewnością jest to uogólnienie, ale myślę, że jest to powód, dla którego wiele kobiet nie pracuje w tej branży”.

„Myślę, że postrzeganie, że [zawody] to klub dla chłopców, nie jest tak naprawdę postrzeganiem. To klub dla chłopców. Robimy to, ponieważ historycznie nie było wspaniale i chcemy stworzyć społeczność i centrum dla ludzi.” — Gabriella Ainslie z Matriarchy Build

Sam Golub z Butch-4-Wynajem, poręczna usługa z Brooklynu, skoncentrowana na butach, zgadza się. „Nieczęsto zdarza się, aby ojciec uczył swoją córkę, jak używać wiertarki” – mówi Hunkerowi. „To znaczy, rodzice w ogóle nie uczyli mnie niczego, co ma związek z podręcznymi usługami czy dbaniem o dom. Musiałem więc nauczyć się tego sam”.

Kiedy Golub uruchomił Butch-4-Hire na początku tego roku, była jego jedynym pracownikiem. Szybko zaczęła otrzymywać więcej zapytań o koncerty, niż mogłaby kiedykolwiek przyjąć solo. Wiele kobiet i osób queer zwróciło się do niej właśnie dlatego, że czuły się bezpieczniej zatrudniając kobietę lub osobę queer do wykonywania zadań w ich domu niż przypuszczalnie hetero, cis. Teraz Butch-4-Hire rozrósł się do 15-osobowej operacji.

„Słyszeliśmy naprawdę okropne historie o królikach zadaniowych i generałach [zręcznych robotnikach], którzy zostali zakontraktowani i nękają ludzi” – mówi. „To może być przerażające, gdy ktoś w ogóle wejdzie do twojego domu, nie mówiąc już o kimś, kto jest cis-mężczyzną lub potencjalnie homofobem… To naprawdę denerwujące, że w przydatnych usługach nie ma więcej kobiet i osób genderqueer. Istnieje ogromna potrzeba społeczności, o czym dowiedziałem się, robiąc to”.

W Stanach Zjednoczonych nie ma zbyt wielu serwisów queerowych, ale kilka, o których wie Golub, takich jak Portland Rent-A-Butch, z entuzjazmem wspierali jej przedsięwzięcie. To poczucie koleżeństwa jest czymś, co Ainslie i Soslow zaobserwowali również wśród profesjonalistów Matriachy Build. Kiedy początkowo tworzyli katalog, odkryli, że praktycznie każdy handlowiec, do którego zadzwonili, osobiście polecił inną kobietę lub osobę queer w przestrzeni. „To, co jest bardzo fajne w tej społeczności, to współpraca i wsparcie”, dodaje Soslow.

Miller-King uważa podobnie. Dla zapracowanej mamy czwórki dzieci kontakt z innymi mamami w warsztacie drzewnym był nieoceniony. Nawet kiedy czuje się samotna, wie, że nigdy nie jest naprawdę sama. „Po prostu zaczynacie tworzyć te przyjaźnie, które opierają się na rzeczywistych wyzwaniach” – mówi – „i możecie prowadzić otwarte i szczere rozmowy o tym, jak wspólnie poruszać się po tych rzeczach”.

Obróbka drewna to nadal biała przestrzeń dla większości, ale Miller-King czuje się zachęcona tym, jak chętnie jej biali koledzy pokazali się ludziom koloru w branży. Na początku tego roku prowadziła na konferencji panel dyskusyjny poświęcony różnorodności. Nie była pewna, kto weźmie udział w wykładzie ani jak zostanie przyjęty.

Panel był tak popularny, że stał się wydarzeniem tylko na stojąco. Połowa uczestników była biała.

„Czuję się naprawdę zakochany w ludziach, których mogłem zachęcić i zainspirować, a oni zachęcają mnie i inspirują” — mówi Miller-King. „Możemy razem popchnąć ten [branżę] do przodu. I to nie my kontra oni; to jest razem. Dzielimy się tą wspólną rzeczą. Po prostu sprawmy, by było większe, razem”.